Κυνηγώντας την AI (τεχνητή νοημοσύνη), το «άγιο δισκοπότηρο» στον τομέα της πληροφορικής και ρομποτικής, οι ερευνητές δοκιμάζουν διάφορους δρόμους. Ένας απ’ αυτούς είναι το κομμάτιασμα του θέματος. Έτσι, το γερμανικό πανεπιστήμιο Leibniz έχει βάλει στόχο να αναπτύξει ένα τεχνητό “νευρικό σύστημα” το οποίο θα “διδάξει” στα ρομπότ πώς να αισθάνονται “πόνο”, προκειμένου να ανταπεξέρχονται σε απρόβλεπτες καταστάσεις. Φυσικά η έρευνα ξεκινά από την μεγάλη τεχνοεπιστημονική αυθαιρεσία, ότι η ανθρώπινη νόηση δεν είναι παρά άθροισμα συστημάτων που μεταδίδουν πληροφορίες: “όπως ακριβώς οι ανθρώπινοι νευρώνες μεταδίδουν τον πόνο, έτσι και αυτό το τεχνητό σύστημα θα μεταφέρει πληροφορίες οι οποίες θα κατηγοριοποιούνται από το ρομπότ ως ελαφρύς, μέτριος ή έντονος πόνος.” (Στη φωτογραφία, το ρομποτικό χέρι Kuka, εφοδιασμένο με «νευρικό σύστημα», περνάει από δοκιμές με άσκηση διαφορετικών πιέσεων και θερμοκρασιών).
Στις ηπα, σε μια παρόμοια έρευνα, το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Georgia (με χρηματοδότηση της διαβόητης DARPA) αναπτύσσει ένα λογισμικό με το όνομα Quixote (Κιχώτης) που θα επιτρέπει στα ρομπότ να διαβάζουν ιστορίες και να βγάζουν ηθικά συμπεράσματα από αυτές. “Ο αλγόριθμος του προγράμματος θα επιτρέπει στις μηχανές τεχνητής νοημοσύνης να αναγνωρίζουν πρότυπα κοινωνικά αποδεκτής συμπεριφοράς μέσα στα παραμύθια. Ο στόχος του προγράμματος είναι τα ρομπότ να αντιδρούν με τον τρόπο που αρμόζει στο κοινωνικό σύνολο” γράφουν τα σχετικά ρεπορτάζ. Τέτοιου τύπου έρευνες είναι επηρεασμένες από την υπόθεση της technological singularity (τεχνολογική μοναδικότητα) σύμφωνα με την οποία κάποιο τεχνολογικό στοιχείο (πρόγραμμα ή συσκευή) εμφανίζει σημάδια νοημοσύνης και μπαίνει σε μια επιταχυνόμενη διαδικασία κύκλων “αυτο-βελτίωσης”, προκαλώντας εν τέλει μια “έκρηξη νοημοσύνης” και καταλήγοντας στην παραγωγή μιας υπερ-ευφυούς μοναδικότητας, ανώτερης του ανθρώπου. Αχαλίνωτες επιστημονικές φιλοδοξίες… αλλά τέτοιου τύπου έρευνες πάντα μπορούν να έχουν πρακτικά αποτελέσματα. Για παράδειγμα, συμβάλλοντας στην ανανέωση και εκσυγχρονισμό της ταιηλοροποίηση της εργασίας και της σκέψης.