…Αν στ’ αλήθεια θέλουμε να πετύχουμε την κλιματική ουδετερότητα πρέπει να αλλάξουμε την συμπεριφορά μας σ’ όλες αυτές τις πλευρές της ζωής. Αυτό επειδή απλά δεν υπάρχουν ακόμα οι κατάλληλες τεχνολογίες που θα μας επέτρεπαν να διατηρήσουμε το επίπεδο της ζωής μας μ’ έναν τρόπο ουδέτερο απ’ την άποψη του άνθρακα. Αυτό σημαίνει ότι οι τιμές του άνθρακα πρέπει να ανέβουν αρκετά ώστε να σπρώξουν τους ανθρώπους να αλλάξουν συμπεριφορές. Μια άλλη (ή ίσως συμπληρωματική) επιλογή είναι να σκληρύνει αρκετά η (σχετική) ρυθμιστική νομοθεσία. Το ξέρω ότι η “οικολογική δικτατορία” είναι άθλια λέξη. Αλλά πρέπει να αναρωτηθούμε αν και σε …

Η καθαρή ατμόσφαιρα των μητροπόλεων εμφανίζονταν ανα διαστήματα, με την μορφή πανοραμικών φωτογραφιών, στις καλές ειδήσεις των ημερών της καραντίνας. Αν υπήρχε κάποιο παράπλευρο όφελος εκείνη η περίοδος ήταν και η “υγεία της ατμόσφαιρας”, ισχυρίζονταν διάφοροι. Βέβαια, σε μια περίοδο στην οποία κυκλοφορεί το ένα δέκατο των οχημάτων, είναι λογικό να υπάρχει μια διαφορά στην εκπομπή ρύπων αλλά και στην γενικότερη εικόνα της πόλης-από-ψηλά. Δεν υπάρχει κάτι κρυφό, ούτε κάτι αξιοσημείωτο εδώ. Τώρα, αν για να την παρατηρήσει κανείς αυτή την διαφορά χρειάζεται ρυπομετρητής, μια καλή ώρα στα Τουρκοβούνια με καλό φωτισμό και αρκετή αυθυποβολή των πνευμόνων ότι “όντως ρε …

Για κάποιους αντιπροσωπεύει το απόλυτο ενεργειακό μοντέλο: μια φτηνή πηγή ενέργειας χωρίς περιβαλλοντικές επιπλοκές. Η τελική (και, κυρίως, πρακτική) μορφή μιας τέτοιας πυρηνικής διαδικασίας δεν φαίνεται ακόμα πολύ κοντά. Για τους αισιόδοξους είναι στον ορίζοντα. Για τους ρεαλιστές χρειάζεται δουλειά ακόμα. Αν κάνουμε όμως εδώ ένα μικρό σχόλιο είναι για την ιστορική πορεία αυτής της ιδέας. Ήταν το 1989 όταν δύο χημικοί, ο Martin Fleischmann και ο Stanley Pons ανακοίνωσαν ότι πέτυχαν πειραματικά την παραγωγή μιας καινούργιας μορφής πυρηνικής ενέργειας, χωρίς έκλυση ραδιενέργειας, που την ονόμασαν “ψυχρή σύντηξη”. Τι είχαν κάνει; Με πολύ απλό εξοπλισμό, πάνω σ’ ένα κοινό τραπέζι, …

Αν τα (μάλλον εκφοβιστικά) μηχανήματα στην πάνω φωτογραφία σας θυμίζουν μπουλντόζες, “κοντά είστε”. Είναι ρομποτικοί εκσκαφείς βυθών. Οι συγκεκριμένοι μπορούν να σκάβουν μέχρι τα 1.000 – 1.200 μέτρα βάθος. Κι ενώ αυτό το βαρύ hardware είναι ατσάλι και ηλεκτρονικά, υπάρχει και το “κέντρο ελέγχου” καθενός απ’ αυτούς, που βρίσκεται σε πλοίο επιφανείας. Από πάνω. Αυτού του είδους τα “ορυχεία” προτείνονται (πέρα απ’ τα υπόλοιπα) και σαν “οικολογικά”: δεν καταστρέφουν δάση, ούτε μολύνουν την ατμόσφαιρα… Η κάτω φωτογραφία δείχνει θέσεις εκσκαφής βυθού στην Νέα Γουϊνέα. Κάτι σαν “οικόπεδα”… Ο εκεί ηφαιστειογενής βυθός υπόσχεται πολλά μεταλλεύματα. Κι αυτή είναι η αρχή. Συμπέρασμα …