Ο χρόνος (και η αίσθησή του) είναι ένα πολύτιμο ζήτημα – που όμως έχει απαλλοτριωθεί προ πολλού απ’ τις τεχνικές μέτρησής του. Με διαδικασίες ασυνείδητες άλλοτε τα λεπτά και τώρα τα δευτερόλεπτα (ακόμα και τα νανοδευτερόλεπτα) καταδυναστεύουν τις ζωές μας, ειδικά όταν αυτές δένονται με τις κυβερνητικές μηχανές.
Μ’ έναν μακρινό είναι αλήθεια τρόπο, μπορεί να θεωρηθεί ευχάριστο νέο το συμπέρασμα ότι η δημιουργία ενός τέλειου χρονομετρικού συστήματος, ενός “τέλειου ρολογιού”, είναι αδύνατη. Η ομάδα φυσικών απ’ τα πανεπιστήμια της Βαρσοβίας και του Νόττινγχαμ που κατέληξε σ’ αυτό το συμπέρασμα δεν ήθελε βέβαια να βρει μια δικαιολογία για τις καθυστερήσεις στις δουλειές (συγγνώμη που άργησα αφεντικό, αλλά τέλειο ρολόι δεν υπάρχει!) ή τα στησίματα στα ραντεβού. Απλά εξέτασε την αλήθεια ενός θεωρήματος τόσο της γενικής όσο και της ειδικής θεωρίας της σχετικότητας, σύμφωνα με το οποίο μπορεί να μετρηθεί με απόλυτη ακρίβεια η χρονική διάρκεια σε οποιοδήποτε σύστημα, άσχετα με το αν είναι ακίνητο, κινείται με σταθερή ταχύτητα ή επιταχύνει. “Όχι” λένε οι ερευνητές. “Στις περιπτώσεις πολύ υψηλής επιτάχυνσης δεν μπορεί να υπάρξει ακριβής χρονομέτρηση”.
Δυστυχώς αυτή η “επιτάχυνση” (ή η “επιβράδυνση”) δεν είναι κάτι που μας αφορά. Σχετίζεται με τις κινήσεις των στοιχειωδών σωματιδίων της ύλης, και το πως διαφορετικοί παρατηρητές μετρούν υποχρεωτικά διαφορετικούς χρόνους.
Έστω. Ας δοκιμάσουμε δικαιολογίες του είδους “άργησα γιατί ένα μποζόνιο φρέναρε μπροστά μου”. Κατά πάσα πιθανότητα η επόμενη ερώτηση θα είναι “ένα τίιιιι;”, οπότε η κουβέντα θα πάει αλλού…