Αυτός στη φωτογραφία είναι ο “κακός” Sauron, απ’ τον “άρχοντα των δακτυλιδιών”. ProjectSauron ονόμασε η γνωστή ρωσική εταιρεία αντιμετώπισης κακόβουλών λογισμικών Kaspersky Labs μια καινούργια ανακάλυψή της (σχεδόν ταυτόχρονα ανακοίνωσε την ίδια και η αμερικανική Symantec). To “διαρρηκτικό” software κλέβει τα passwords ολόκληρων δικτύων, ενώ είναι κατάλληλα εξειδικευμένο ώστε να κτυπάει υπολογιστές συγκεκριμένες χρήσης και να αφαιρεί απ’ αυτούς ειδικού ενδιαφέροντος αρχεία. Τόσο η αμερικανική όσο και η ρωσική εταιρεία συμφωνούν: πρόκειται για δουλειά κάποιας κρατικής υπηρεσίας.
Ως εδώ το θέμα μοιάζει αδιάφορο. Κυβερνήσεις εναντίον κυβερνήσεων, εταιρείες εναντίον εταιρειών… και τι μας νοιάζει; Το πρώτο σημείο ενδιαφέροντος, “ελαφρύ” και ολίγον φιλοσοφικό, είναι ότι εκείνη η ηρωϊκή φιγούρα του ανεξάρτητου cyberδιαρρήκτη, ο hacker, τείνει να εξαφανιστεί απ’ το προσκήνιο της ιστορίας. Όχι επειδή έχουν εκλείψει οι μεμονωμένοι, “ιδιώτες” hackers. Αλλά επειδή δεν βρίσκονται πια στο κέντρο της σκηνής. Και είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα ξαναβρεθούν εκεί.
Το δεύτερο είναι πιο “βαρύ”. Σε ότι αφορά τις ηλεκτρονικές διαρρήξεις, η “συγκέντρωση κεφαλαίου” (τόσο χρημάτων όσο και μυαλών), αυτός ο πανίσχυρος καπιταλιστικός κανόνας, δείχνει καθαρά πλέον τι είναι ο κυβερνοχώρος. Και, κυρίως, ποιοι είναι τα αφεντικά σ’ αυτόν.
Η ατομική ελπίδα του καθενός / της καθεμιάς μας ότι είμαστε μικροί κι ασήμαντοι και, κατά συνέπεια, εκτός πεδίου βολής, είναι η μισοκακομοιριά συσκευασμένη σε αδιαφορία. Όταν θέλοντας και μη (το “θέλοντας” αφορά τα κοινωνικά δίκτυα και το internet of things – το “μη θέλοντας” αφορά τις τράπεζες και τις ηλεκτρονικές συναλλαγές / πληρωμές) γινόμαστε το κρέας – μάζα του κυβερνοχώρου, ΕΙΜΑΣΤΕ το πεδίο βολής· έστω ένα μεγάλο τμήμα του.
Δεν προτείνουμε την επιστροφή στις σπηλιές! Προτείνουμε την κριτική αποστασιοποίηση απ’ ότι δεν είναι εντελώς απαραίτητο…