Είναι δείγμα των καιρών. Την προηγούμενη φορά που έγινε mainstream η φιλολοφία για “μετανάστευση σε άλλους πλανήτες” ήταν όταν οι αμερικάνοι επέδειξαν παγκόσμια την προσελήνωσή τους. Πρόγραμμα “apollo”, τέλη δεκαετίας του ‘60, αρχές του ‘70. Το “ο άνθρωπος στο φεγγάρι” ήταν τότε τόσο δυνατό ώστε να επιτρέψει κάθε άλλη φαντασίωση: “ο άνθρωπος στον άρη”, “ο άνθρωπος στον κρόνο”… Στην πράξη το αμερικανικό διαστημικό πρόγραμμα “απέδειξε την ανωτερότητά του” (έναντι του σοβιετικού), έβγαλε τα συμπέρασματα και τις τεχνικές εφαρμογές που ήθελε για την “επί γης ειρήνη” (καταλαβαίνετε…), και άφησε τους πλανήτες στην ησυχία τους.
Η σχετική φιλολογία έχει επανακάμψει, αλλά τώρα με προφητείες “Αποκάλυψης”. Ο πολύς Stephen Hawking δήλωσε, για παράδειγμα, στις αρχές της χρονιάς, ότι το ανθρώπινο είδος έχει δεν έχει άλλα 100 χρόνια ζωής στον πλανήτη γη, λόγω κλιματικών αλλαγών – αυτό πριν ο Trump αποσύρει τις ηπα απ’ το παγκόσμιο deal του Παρισιού. Αργότερα (πάντα πριν τον Trump) ο Hawking έκανε μια διορθωτική δήλωση, ότι τα 100 χρόνια μπορεί να είναι και 1000, αλλά καλού κακού πρέπει να προετοιμαζόμαστε. Παρόμοιου στυλ είναι και άλλες διαπιστώσεις ή προφητείες: θα πρέπει να την κάνουμε (κι αν όχι όλοι σίγουρα μερικοί…) απ’ τον πλανήτη όχι υποχρεωτικά για λόγους σπορ ή τουριστικής περιέργειας αλλά (και) για λόγους ανάγκης.
Η τωρινή συγκυρία έχει να κάνει με τα προγράμματα πολέμου απ’ το διάστημα και τις σχετικές χρηματοδοτήσεις. Που θα πρέπει να έχουν εκ των προτέρων (ιδεολογική) νομιμοποίηση, επειδή μπορεί να γίνουν και παρεξηγήσεις. Ένας πόλεμος – απ’ – το – διάστημα θα μπορούσε να περιλαμβάνει (για τους πιο τεχνοφιλόδοξους) “βάση διαπλανητικών πυραύλων” στο φεγγάρι και το κατάλληλα “τροποποιημένο” στρατιωτικό προσωπικό· όχι, πάντως, μπαξέδες, pets και ποδηλατόδρομους εκεί!
Φυσικά η μόνιμη επέκταση είναι δομική για τον γήινο καπιταλισμό. Πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει σα σύστημα μόνο αν απλώνεται. Όμως, πριν κυνηγήσει τους πλανήτες, έχει να αποικιοποιήσει ακόμα το 70% της γης: τους βυθούς των θαλασσών. Συνεπώς, πριν εκτοξευτούν τα αφεντικά και οι επιχειρήσεις τους έχουν κάτι κοντινότερο: να βουλιάξουν.
Αν και όχι με τον τρόπο που θα φροντίζαμε αν μπορούσαμε…