Τι είναι το internet (το γνωστό); Μορφή τηλεπικοινωνιών; Ή μέθοδος παροχής υπηρεσιών; Η διαφορά δεν φαίνεται με πρώτη ματιά, ειδικά αν κάποιος δεν έχει ασχοληθεί με τις λεπτομέρειες που διαμορφώνουν το νομικό καθεστώς του internet.
Σύμφωνα με τον Tim Wu, καθηγητή νομικής και δικαίου των media στο Columbia, το internet είναι ένας “κοινός φορέας επικοινωνιών”, άσχετα απ’ την μορφή που έχουν αυτές· μια εξελιγμένη παραλλαγή του τηλεφωνικού δικτύου. Σύμφωνα μ’ αυτή την προσέγγιση το internet είναι “δημόσιο αγαθό”. Και γι’ αυτό όσοι παρέχουν ιντερνετικές συνδέσεις πρέπει να υπηρετούν την “ουδετερότητα του διαδικτύου”: πρέπει, δηλαδή, να αντιμετωπίζουν τους πελάτες τους ισότιμα, να κάνουν τις ίδιες χρεώσεις ομοιόμορφα, και να μην κάνουν διακρίσεις (τιμολογιακές κατ’ αρχήν) ανάλογα με τον πελάτη, ή/και το περιεχόμενο (των πληροφοριών), ή/και τα site, τις πλατφόρμες, τις εφαρμογές, το είδος του εξοπλισμού του πελάτη ή την μέθοδο της επικοινωνίας μέσω δικτύου.
Αυτή είναι η παγκόσμια αποδεκτή θέση, και τα κράτη έχουν νομοθετήσει σχετικά. Αλλά στις ηπα, στα τέλη του περασμένου χρόνου, η προσέγγιση αυτή άλλαξε· προς στιγμήν. Ήταν μια σύγκρουση ανάμεσα στις (τηλεπικοινωνιακές) εταιρείες που παρέχουν πρόσβαση στο internet, οι οποίες ήθελαν να καθιερώσουν “ευέλικτα τιμολόγια” κάνοντας διακρίσεις στους πελάτες τους, και στις εταιρείες που παρέχουν περιεχόμενο, και ήθελαν να διατηρηθεί η “ουδετερότητα” του internet.
Προς στιγμήν κέρδισαν οι πρώτες, όταν η “ομοσπονδιακή επιτροπή τηλεπικοινωνιών” θεώρησε το internet “παροχή υπηρεσιών πληροφόρησης”, επιτρέποντας έτσι την διαφορική τιμολόγηση. Οι δεύτερες, και το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των χρηστών (λογικό!) αντεπιτέθηκαν, μεταφέροντας το θέμα στα αμερικανικά νομοθετικά σώματα. Εκεί, παρότι οι αποφάσεις δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα, είναι σαφέστατη η επιλογή να μείνει το internet “κοινό αγαθό”, με την έννοια της ισότητας στη δυνατότητα πρόσβασης.
Αυτά για το υπάρχον internet. Για το επόμενο; Θα δείξει…