Έχουν χιούμορ ή χρόνο για παιχνίδια στα ερευνητικά κέντρα των πανεπιστημίων; Τρέχουν να πατεντάρουν ψηφιακές εφαρμογές; Ή απλά συμμετέχουν στην ολοκλήρωση εκείνου που ο Debord είχε (διαπιστώσει; προβλέψει; αναγγείλει;) στην Κοινωνία του Θεάματος σαν: η αλήθεια γίνεται μια στιγμή του ψέμματος;
Όπως και νάχει, η τεχνική εφαρμογή Face2Face που ανέπτυξαν cyberτεχνικοί από 3 πρωτοκλασσάτα πανεπιστήμια (του Erlangen στη Νυρεμβέργη, του Ινστιτούτου Max Planck και του πανεπιστημίου του Stanford) επιτρέπει την αλλαγή, σε πραγματικό χρόνο, των εκφράσεων ενός προσώπου (σε on line μετάδοση). Μέσω ενός είδους εξελιγμένης “αντιγραφής / επικόλλησης” των εκφράσεων άλλου προσώπου.
Μας είναι αδύνατο να εντοπίσουμε την “επιστημονική” αξία αυτής της σε πραγματικό χρόνο ψηφιακής πλαστοπροσωπίας! Είναι πολύ ευκολότερο να φανταστούμε κάθε άλλο παρά “επιστημονικές” χρήσεις. Όπως, για παράδειγμα, να εμφανίζεται κάποιος / κάποια, σε live μετάδοση, να “λέει” αυτά που αντιγράφονται και επικολλούνται πάνω του από έναν άγνωστο υποβολέα…
Είναι ένα “επίκαιρο” βήμα στο γίγνεσθαι της πλαστοποίησης! Δεν θα χρειάζεται η παρερμηνεία λόγων ή εικόνων· θα χειραγωγούνται έτσι ώστε να φτάνεις να “αναγνωρίζεις τον εαυτό σου” κάπου και κάπως που δεν υπήρξε ποτέ.
Τι θα ονομάζεται αισθητηριακή “πραγματικότητα” στο κοντινό μέλλον; Η δήλωση του τυχάρπαστου Elon Musk πως “οι πιθανότητας ότι βρισκόμαστε στην ‘βασική πραγματικότητα’ είναι μία στο δισεκατομμύριο”;
Ή η γνώση θα είναι μόνιμα αναστοχαστική (και μόνον τέτοια), κόντρα τόσο στην εικονική πραγματικότητα όσο και στην τεχνητή νοημοσύνη;