Αν τα (μάλλον εκφοβιστικά) μηχανήματα στην πάνω φωτογραφία σας θυμίζουν μπουλντόζες, “κοντά είστε”. Είναι ρομποτικοί εκσκαφείς βυθών. Οι συγκεκριμένοι μπορούν να σκάβουν μέχρι τα 1.000 – 1.200 μέτρα βάθος. Κι ενώ αυτό το βαρύ hardware είναι ατσάλι και ηλεκτρονικά, υπάρχει και το “κέντρο ελέγχου” καθενός απ’ αυτούς, που βρίσκεται σε πλοίο επιφανείας. Από πάνω. Αυτού του είδους τα “ορυχεία” προτείνονται (πέρα απ’ τα υπόλοιπα) και σαν “οικολογικά”: δεν καταστρέφουν δάση, ούτε μολύνουν την ατμόσφαιρα…
Η κάτω φωτογραφία δείχνει θέσεις εκσκαφής βυθού στην Νέα Γουϊνέα. Κάτι σαν “οικόπεδα”… Ο εκεί ηφαιστειογενής βυθός υπόσχεται πολλά μεταλλεύματα. Κι αυτή είναι η αρχή.
Συμπέρασμα πρώτο: σιγά μην γλύτωνε το 70% της γήινης επιφάνειας επειδή είναι σκεπασμένο με θάλασσα. Σιγά!
Συμπέρασμα δεύτερο: Εκείνες οι αοζ δεν αποκτούν αξία μόνο λόγω κοιτασμάτων υδρογονανθράκων. Φυσικά δεν είναι κάθε βυθός πλούσιος σε βιομηχανικά (ή πολύτιμα) μέταλλα. Και ο εντοπισμός τους δεν είναι ακόμα εύκολη υπόθεση.
Όμως είναι να μην γίνει η αρχή…