Στις αρχές του περασμένου Δεκέμβρη η βουλή της αυστραλίας ενέκρινε ένα νόμο που απαιτεί απ’ τις εταιρείες επικοινωνιών να παραχωρούν στο σύμπλεγμα της ασφάλειας (αστυνομία, υπηρεσίες, κλπ) πρόσβαση στις κρυπτογραφημένες πληροφορίες· με δυο λόγια το know how της αποκρυπτογράφησής τους. “Έτσι οι υπηρεσίες ασφαλείας και η αστυνομία μας θα έχουν τα σύγχρονα εργαλεία, υπό την κατάλληλη επίβλεψη, να παρακολουθούν μια κρυπτογραφημένη επικοινωνία εκείνων που θέλουν να μας κάνουν κακό” δήλωσε ο αυστραλός γενικός εισαγγελέας Christian Porter.
Οι αντιρρήσεις, τόσο απ’ τις αυστραλέζικες εταιρείες όσο και απ’ τους χρήστες ήταν έντονες· αλλά όχι αποτελεσματικές. Αντιρρήσειςόχι μόνο για τους λόγους που φαντάζεται κανείς, αλλά και γι’ αυτόν: η αυστραλία, μαζί με την αγγλία, τη νέα ζηλανδία, τον καναδά και τις ηπα συγκροτούν την “συμμαχία ασφαλείας” (κατασκοπείας ουσιαστικά) που είναι γνωστή διεθνώς σαν five eyes. Πράγμα που σημαίνει ότι οι παρακολουθήσεις σ’ αυτά τα κράτη γίνονται όχι μόνο με “εθνικά κριτήρια” αλλά και μετά από αιτήματα των συμμάχων.
Θα είναι αφελής όποιος εξακολουθεί να πιστεύει ότι η προστασία της ιδιωτικότητάς απέναντι στα κράτη (και όχι μόνο), στον 21ο αιώνα, θα γίνει με τεχνικά μέσα. Απ’ την άλλη μεριά η μεγαλύτερη βοήθεια προς την γενικευμένη επιτήρηση είναι η “εξάτμιση” της μέσης κοινωνικής αντίληψης για την σημασία της ιδιωτικότητας. Δεν έχω τίποτα να κρύψω είναι το συνηθισμένο motto του μέσου υπηκόου, που σηκώνει τους ώμους σε τέτοιες εξελίξεις.
Όμως ποτέ το ζήτημα δεν ήταν αν κάποιος έχει ή δεν έχει κάτι να κρύψει. Το ζήτημα ήταν πάντα το κλείσιμο των δρόμων, ο περιορισμός της κρατικής δράσης. Τώρα, το δεν έχω τίποτα να κρύψω είναι πολιτικά συνώνυμο του κράτος σ’ αγαπώ…