Δεν μπορούμε να ελέγξουμε την ακρίβεια αυτού του πίνακα. Έχει όμως μιαν αξία. Δείχνει πως αυτό που στην καθημερινότητα εννοείται σαν “προσωπικό” και “μοναδικό” είναι, απλά, συστατικό μιας τεράστιας και διαρκώς αυξανόμενης μάζας.
Ένας ένας οι υπήκοοι του αναπτυγμένου καπιταλισμού είναι πολύ περήφανοι για την προσωπικότητά τους, που την θεωρούν λίγο πολύ “εξαιρετική”. Αλλά η αλήθεια είναι ακριβώς η ανάποδη: στον κυβερνοχώρο/κυβερνοχρόνο το μέγιστο που αναλογεί σε κάθε μια “εξαιρετική προσωπικότητα” είναι εκείνο που δικαιούται ένας κόκος άμμου στον ατέλειωτο βυθό της θάλασσας.
Συμβαίνει, στ’ αλήθεια, η ατομική και συλλογική καταβύθιση. Όταν, όμως, είναι τόσο μαζική θεωρείται κανονική…