Το 1986 ένας αμερικανικός νόμος για τις βλάβες από εμβόλια σε παιδιά (national childhood vaccine injury act / NCVIA) δημιούργησε ένα πρόγραμμα αποζημιώσεων μη – ευθύνης για να σταθεροποιήσει μια αγορά εμβολίων που είχε γίνει στόχος της αύξησης δικαστικών διεκδικήσεων για αδικοπραξίες σχετικές με εμβόλια, και να προσδιορίσει αποζημιώσεις για ενάγοντες για τους οποίους οι βλάβες οι οφειλόμενες σε εμβόλια ήταν εξαιρετικά δαπανηρές…
Ήταν ένας νόμος που αναγνώριζε α) ότι είναι πιθανό κάποιο ή κάποια εμβόλια να προκαλεί/ουν βλάβες, β) ότι οι παθόντες έχουν ένα κάποιο δικαίωμα αποζημίωσης για τέτοιες βλάβες, αλλά ταυτόχρονα γ) ότι αυτές οι αποζημιώσεις θα πρέπει να δίνονται με εξωδικαστικούς συμβιβασμούς (με την μεσολάβηση υπαλλήλων του υπουργείου υγείας, στον ρόλο «αδέκαστων εκτιμητών»,) στη βάση μιας κλίμακας αξιολόγησης των βλαβών, έτσι ώστε να μην «ταλαιπωρούνται» (δηλαδή να δυσφημίζονται…) οι αμερικανικές φαρμακοβιομηχανίες με ανοικτές στη δημοσιότητα δίκες (οι εξωδικαστικοί συμβιβασμοί γίνονται «αθόρυβα»…)
Εκείνη η νομοθεσία γιάτρεψε τους πονοκέφαλους της αμερικανικής φαρμακοβιομηχανίας μια και καλή! Ο νόμος του 1986 προβλεπόταν ότι θα αρχίσει να ισχύει απ’ το 1988… Απο εκείνη την χρονιά και μετά, οι φαρμακοβιομηχανίες θα αποκτούσαν δικαστική ασυλία… Και την απέκτησαν!!!
Τον Φλεβάρη του 2011 το «ανώτατο δικαστήριο των ηπα» εξέδωσε οριστικά μια σημαντική απόφαση, ανανεώνοντας ένα δικαστικό προηγούμενο που επιβεβαιώνει την ασυλία / ατιμωρησία των φαρμακοβιομηχανιών για τις παρενέργειες των φαρμάκων τους, αρκεί α) να τις αναφέρουν και β) να «έχουν κάνει προσπάθεια να τις μειώσουν» (σύμφωνα με δηλώσεις τους). Η υπόθεση αφορούσε την αγωγή της οικογένειας Bruesewitz το 1992 κατά της φαρμακοβιομηχανίας Lederle Laboratories, για τις μόνιμες παρανέργειες και τις βλάβες που προκάλεσε το τριπλό εμβόλιο (διφθερίτιδας, τετάνου, κοκκύτη / DPT) στην κόρη τους Hannah. (Οι Bruesewitz είχαν απορρίψει μια προσφορά εξωδικαστικής αποζημίωσης γύρω στις 120.000 δολάρια, και είχαν προχωρήσει σε κανονική μήνυση).
Η απόφαση εκείνη (: απέρριψε την προσφυγή των Bruesewitz..) του 2011 έχει διάφορα ενδιαφέροντα τόσο από ιστορική όσο και απο πολιτική άποψη. Για παράδειγμα, στο ξεκίνημά της αναφέρει αυτά τα χρήσιμα:
Τα τελευταία 66 χρόνια, τα εμβόλια είναι αντικείμενο της ίδιας ομοσπονδιακής προαγοραίας έγκρισης όπως τα συνταγογραφούμενα φάρμακα, και οι αποζημιώσεις για βλάβες σχετικές με τα εμβόλια έχουν αφεθεί σε μεγάλο βαθμό στα δικαστήρια των πολιτειών. Κάτω απ’ αυτό το καθεστώς, η μείωση των μεταδόσιμων ασθενειών μέσω εμβολιασμού έχει γίνει «μια απ’ τις μεγαλύτερες επιτυχίες» της δημόσιας υγείας στον 20ο αιώνα.
Αλλά στην δεκαετία του 1970 και του 1980 τα εμβόλια έγιναν, θα μπορούσε κάποιος να πει, θύματα της ίδιας της επιτυχίας τους. Ήταν πια τόσο αποτελεσματικά στην πρόληψη μεταδοτικών ασθενειών ώστε το κοινό άρχισε να ανησυχεί λιγότερο για την απειλή αυτών των ασθενειών και να νοιάζεται περισσότερο για τις βλάβες που προκαλούν τα εμβόλια αυτά καθ’ αυτά.
Μεγάλο μέρος της ανησυχίας εστίασε ενάντια στα τριπλά εμβόλια, που κατηγορήθηκαν για αναπηρίες και προβλήματα ανάπτυξης των παιδιών. Αυτό οδήγησε σε μαζική αύξηση των δικαστικών προσφυγών. Ενώ ανάμεσα στο 1978 και το 1981 έγιναν μόνο 9 μηνύσεις τέτοιου είδους εναντίον των κατασκευαστών τριπλού εμβολίου, στα μέσα της δεκαετίας του 1980 αυτές οι αγωγές ήταν πάνω από 200 κάθε χρόνο. Αυτή η εξέλιξη αποσταθεροποίησε την αγορά των τριπλών εμβολίων, αναγκάζοντας τους δύο απ’ τους τρεις εγχώριους κατασκευαστές να αποσυρθούν. Και η βιομηχανία που απέμεινε, η Lederde Laboratories, εκτίμησε ότι οι εν δυνάμει αποζημιώσεις που θα έπρεπε να πληρώσει λόγω δικαστικών αποφάσεων ήταν 200 φορές περισσότερες απ’ τις ετήσιες πωλήσεις της. Όταν η Lederde απέκτησε προβλήματα παραγωγής το 1984, εμφανίστηκε έλλειψη εμβολίων…
Αυτή η αναδρομή εξηγεί το γιατί ο νόμος του 1986 ανέλαβε να προστατέψει τις φαρμακοβιομηχανίες (κατ’ αρχήν σε ότι αφορούσε τις παρενέργειες των εμβολίων τους), δίνοντας στους θιγμένους κάποια μικρά ποσά αποζημιώσεων εξωδικαστικά. Είναι ενδιαφέρον και αξιοσημείωτο ωστόσο – και το στοιχείο για την Lederde είναι χαρακτηριστικό – ότι ως τότε τα αμερικανικά δικαστήρια, στα οποία προφανώς έχουν λόγο και οι φαρμακοβιομηχανίες, δικαίωναν συστηματικά τους ενάγοντες, επιβάλλοντας στις εταιρείες μεγάλα ποσά σαν αποζημιώσεις. Αυτό σημαίνει ότι οι δικαστές αναγνώριζαν τις ζημιές…
Μια φράση της («ήταν πια τόσο αποτελεσματικά… αυτά καθ’ αυτά») εξηγεί επίσης το γιατί αν η απειλή θανάτου από μια αρρώστια φουσκωθεί, υπερτονιστεί ώστε να τραβάει και να εξάπτει τους φόβους του κόσμου, μένουν ανενόχλητες οι «θεραπεύτριες» εταιρείες στα εγκλήματά τους… Shock advertising λέγεται αυτό (αναλυτικότερα στο Sarajevo.pdf 150a)
Ωστόσο, η ίδια ιστορική αναδρομή της δικαστίνας του 2011, στη συνέχειά της, εξηγεί το πως αυτό που ονομάζεται στους καιρούς μας «αντιεμβολιαστικό κίνημα» εμφανίστηκε στις ηπα, και μάλιστα σε σημαντικό μέγεθος, πριν 35 χρόνια! Την δεκαετία του ’80: όταν ο νόμος του 1986 έβαλε εμπόδια στην δικαστική αναγνώριση της ευθύνης των φαρμακοβιομηχανιών για τα προβλήματα που δημιουργούσαν τα εμβόλια, ειδικά στα παιδιά, σε συνδυασμό με τις ανησυχίες γι’ αυτά τα προβλήματα, οι αμερικανικές οικογένειες άρχισαν να αποφεύγουν τους εμβολιασμούς· ειδικά με το τριπλό εμβόλιο…
Στην 5η σελίδα της απόφασης του 2011 υπάρχει μια ακόμα ενδιαφέρουσα υπενθύμιση του νόμου του 1986 (ο τονισμός δικός μας):
… [Οι εταιρείες] Είναι προστατευμένες από ευθύνες για κολάσιμες βλάβες αν δεν υπάρχει αστοχία τους στο να είναι συνεπείς με τις ρυθμιστικές προϋποθέσεις, [δεν υπάρχει] «απάτη», «εμπρόθεση και άδικη διακράτηση πληροφοριών» ή άλλη «εγκληματική ή παράνομη δραστηριότητα». Και σε σχέση με την παρούσα περίπτωση, ο νόμος [του 1986] ελαχιστοποιεί καθαρά την ευθύνη τους για τις αναπόφευκτες, δυσμενείς παρενέργειες:
«Κανένας κατασκευαστής εμβολίου δεν μπορεί να θεωρηθεί ενώπιον πολιτικού δικαστηρίου σαν υπεύθυνος για βλάβες που προκαλούνται από εμβόλια, ή για θανάτους που προκλήθηκαν απ’ την χορήγηση εμβολίου μετά την 1 Οκτώβρη του 1988, αν η βλάβη ή ο θάνατος προκλήθηκαν από παρενέργειες που ήταν αναπόφευκτες παρότι το εμβόλιο κατασκευάστηκε με σωστούς τρόπους και συνοδευόταν απ’ τις κατάλληλες οδηγίες και προειδοποιήσεις».
Η περίπτωση στην οποία το αμερικανικό δικαστήριο, το 2011, απέρριψε την οποιαδήποτε ευθύνη της Lederde, ήταν σοβαρή. Σύμφωνα με την ίδια απόφαση:
…Η Hannah Bruesewitz γεννήθηκε στις 20 Οκτώβρη του 1991. Ο παιδίατρος της χορήγησε το τριπλό εμβόλιο, σύμφωνα άλλωστε με τις κρατικές οδηγίες για την ανοσοποίηση των παιδιών μέσω εμβολίων. Μέσα σε 24 ώρες απ’ τον εμβολιασμό της τον Απρίλη του 1992, η Hannah άρχισε να έχει επιληπτικές κρίσεις. Υπέφερε πάνω από 100 τέτοιες κρίσεις τον επόμενο μήνα, και οι παιδίατροι έκαναν τελικά την διάγνωση ότι πάσχει από «υπολειπόμενη επιληπτική διαταραχή» και «αναπτυξιακή καθυστέρηση». Η Hannah, 20 χρονών τώρα [σ.σ.: το 2011] , συνεχίζει να έχει την ίδια διάγνωση…
Το συγκεκριμένο εμβόλιο δινόταν απ’ το 1948. Αλλά αυτό δεν συνεπάγεται ότι τα υλικά ήταν ακριβώς ίδια όλα τα χρόνια. Αν η περίπτωση της Hannah (που απέκτησε εγκεφαλοπάθεια…) οφειλόταν πράγματι σε παρενέργειές του (κάτι που προέκυπτε ήδη απ’ το ιστορικό) που ωστόσο ήταν σπάνιες, η εταιρεία (η Leverde, που εν τω μεταξύ, το 2011, είχε εξαγοραστεί και αλλάξει όνομα – έχει πια συγχωνευτεί υπό ένα γνωστό εμπορικό trademark: Pfizer…) δεν θα κινδύνευε από βροχή παρόμοιων αγωγών, ό,τι κι αν πλήρωνε για την περίπτωση Bruesewitz.
Ωστόσο η προστατευτική νομοθεσία που καθιερώθηκε τότε και ισχύει πάντα δεν είχε σκοπό καν και καν να σώσει τις αμερικανικές φαρμακοβιομηχανίες απ’ την πιθανότητα πτώχευσης λόγω δικαστικά επιβεβαιωμένων ευθυνών τους. Σκόπευε να τις απαλλάξει συνολικά από τέτοιες ευθύνες, μικρές ή μεγάλες! Έτσι ώστε η απλή αναγραφή των παρενεργειών ενός εμβολίου (ή, μιλώντας πιο γενικά, ενός οποιουδήποτε φαρμάκου) στο σχετικό σημείωμα μέσα στο κουτί, να γίνει η βασιλική οδός των κερδών τους. Κι αυτό επειδή, ακόμα κι αν κάποιος διαβάσει αυτές τις παρενέργειες, τι μπορεί να κάνει αν το φάρμακο έχει συνταγογραφηθεί για κάποιο λιγότερο ή περισσότερο σοβαρό πρόβλημά του; (Ούτε ο γιατρός, φυσικά, έχει ποινική ευθύνη για τις παρανέργειες ενός φαρμάκου που συνταγογραφεί…)
Συνεπώς η νομοθεσία του 1986 μετέτρεψε την (ποινική) ευθύνη των φαρμακοβιομηχανιών σε … (υπαρξιακή) ευθύνη των πελατών τους! Ανοίγοντας έναν δρόμο που, στην τωρινή φάση της covid-19 τρομοεκστρατείας, εικονογραφεί με ακρίβεια τι είναι ο καπιταλισμός, τόσο γενικά όσο και σαν «βιομηχανία φροντίδας υγείας»…
Θέλουμε να ελπίζουμε πως όσοι / όσες έχουν διαβάσει ως εδώ δεν έχουν φανταστεί μια «συνωμοσία»! Αλλά έχουν συνειδητοποιήσει πως τέτοια είναι γενικά η καπιταλιστική εξέλιξη, και τέτοια είναι ειδικά η καπιταλιστική εξέλιξη στη βιομηχανία υγείας. Και δεν είναι καθόλου «μυστική»!!!
Υπόθεση remdesivir
Το “remdesivir”, που λανσάρεται ήδη σαν ικανοποιητικό φάρμακο για τις σοβαρές παρενέργειες που αποδίδονται στον covid-19, έγραψε χτες την δική του σελίδα όχι στην ιστορία των φαρμακοβιομηχανιών (εκεί έχει αρκετές μαύρες σελίδες, περισσότερα στη συνέχεια) αλλά στην ιστορία της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού! Το ψοφιοκουναβιστάν αγόρασε / δέσμευσε όλες τις ποσότητες remdesivir που θα παράξει η εταιρεία εντός ηπα για τους επόμενους 3 μήνες! Υγιεινιστικός εθνικισμός – και λοιπόν; Επειδή το φάρμακο είναι πατενταρισμένο, μόνο με την άδεια (και την πληρωμή) της εταιρείας μπορεί να παραχθεί από άλλες φαρμακοβιομηχανίες σε άλλα κράτη. Συνεπώς το remdesivir έγινε ένα ακόμα αστέρι στην αμερικανική σημαία.
Τι είναι το remdesivir που πάνω του μπορούμε να καταλάβουμε πολλές βασικές παραμέτρους της μετατροπής της υγείας σε κατηγορία, σε τομέα της καπιταλιστικής πολιτικής οικονομίας; Κατ’ αρχήν πρόκειται για προϊόν της αμερικανικής βιοφαρμακευτικής Gilead Sciences. Και ήταν μια ιστορία υποδειγματικής αποτυχίας – μέχρι που ανέλαβε την εξουσία το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα!
Το remdesivir λανσάρεται σαν αντι-ιικό ευρέως φάσματος. Μελετήθηκε και φτιάχτηκε το 2009 σαν αντίδοτο στην ηπατίτιδα C… Απέτυχε… Στη συνέχεια δοκιμάστηκε εναντίον κορονοϊών, του SARS και του MERS… Ξανα-απέτυχε… Ύστερα δοκιμάστηκε κατά του ιού του Ebola και κατά του ιού της Marburg… Ξανά-ξανά-απέτυχε! Μ’ άλλα λόγια το remdesivir ήταν ένα πέντε φορές αποτυχημένο κατασκεύασμα που δεν έβγαλε καθόλου τα λεφτά του για την Gilead, και είχε μείνει παραπεταμένο στο μενού της εταιρείας σαν καθαρή χασούρα!
Μέχρι που δοκιμάστηκε κατά του covid-19… Επειδή ο covid-19 είναι πρακτικά ένας ιός περιορισμένης επικινδυνότητας (και πάλι σε πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις) έγινε το ιδανικό πεδίο δοκιμών! Για να πουληθεί ακόμα και το «νερό του Καματερού»! (Οι παλιοί ξέρουν σε τι αναφερόμαστε…) Υποτίθεται ότι κατά του covid-19 «έπιασε». Επιτρέψτε μας την καχυποψία: μετά από 5 (ολογράφως: πέντε) παταγώδεις αποτυχίες, ακόμα και κατά κορονοϊών, θεωρούμε βάσιμη την βεβαιότητα πως η «επιτυχία» του remdesivir κατά των σοβαρών παρενεργειών του covid-19 είναι του ίδιου είδους με την «επιτυχία» του tamiflu κατά του Η1Ν1 – δηλαδή «επιτυχία δημόσιων σχέσεων», και τίποτα παραπάνω…
Αλλά το remdesivir δεν είναι σκέτο νεράκι του θεού. Είναι χημεία. Και έχει παρενέργειες. Ακόμα και η όχι και τόσο «ελεύθερη» σε τέτοια θέματα wikipedia, στο σχετικό λήμμα, αναφέρει αυτές τις παρενέργειες, που έχουν καταγραφεί στις δοκιμές του φαρμάκου:
– πρόκληση αναπνευστικής ανεπάρκειας·
– δυσλειτουργία διάφορων οργάνων του σώματος, συμπεριλαμβανόμενης της πτώσης της λευκωματίνης στο αίμα και της μείωσης των ερυθρών αιμοσφαιρίων·
– πτώση της πίεσης του αίματος, ναυτία, εμετός, ρίγη, αμέσως μόλις λαμβάνεται το φάρμακο·
– αύξηση των ενζύμων στο συκώτι, που παραπέμει σε πρόκληση βλάβης σ’ αυτό το όργανο.
Μπορείτε να φανταστείτε τι θα συμβεί όταν το remdesivir θα προκαλεί «αναπνευστική ανεπάρκεια» σε ασθενείς που έχουν ήδη αναπνευστική ανεπάρκεια! Θα τους σκοτώνει, αλλά θα πετιούνται στην «κοινή δεξαμενή», σαν θύματα του covid-19…
Στις αρχές του 2020 η Gilead είχε στις αποθήκες της 100 κιλά (σε σκόνη) απ’ το άχρηστο ως τότε remdesivir. Ήταν η ποσότητα που είχε απομείνει απ’ την αποτυχία κατά του Ebola. Έσκασε ο covid-19 στην κίνα και οι ceo της είδαν την ευκαιρία! Ξανάριξαν αυτό το «σκουπίδι» (συγγνώμη για την έκφραση) στη κανονική γραμμή συσκευασίας, και παρήγγειλαν καινούργιες πρώτες ύλες απ’ τους προμηθευτές της εταιρείας. Στις 17 Μάρτη η τσεχία το έκανε δεκτό σαν θεραπεία για ασθενείς που βρίσκονται σε σοβαρή κατάσταση… Ήταν τόσο πολύ «δημόσιες σχέσεις» αυτή η αποδοχή ώστε μόνο 3 ημέρες μετά, στις 20 Μάρτη, τόσο το ψόφιο κουνάβι όσο και η θρυλική «ομοσπονδιακή επιτροπή τροφίμων και φαρμάκων» (FDA) των ηπα ανακήρυξαν το remdesivir σαν επιλέξιμη θεραπεία για σοβαρές περιπτώσεις επιπλοκών που αποδίδονται στον covid-19… Είναι φάρμακο ήδη πατενταρισμένο – συνεπώς τα κέρδη είναι εξασφαλισμένα! Κι αν σκοτώνει; Δεν πειράζει…
Εξασφαλισμένη είναι και η ατιμωρησία για οτιδήποτε συμβεί απ’ τις καθόλου ασήμαντες παρενέργειες στο σώμα, ειδικά σε οργανισμούς επιβαρυμένους απο «υποκείμενα νοσήματα»…
Λεπτομέρεια: Η Gilead τιμολογεί στο remdesivir στα 3.120 δολάρια ανά «ατομικό κύκλο θεραπείας». Χρειάζονται έξι δόσεις / φυαλίδια λέει, ενέσιμα. Πριν λίγες ημέρες ήταν στα 2.340 δολάρια (η εξάδα)· αλλά εν τω μεταξύ οργανώθηκε καλύτερα η ζήτηση!!! Πρόκειται για εξωφρενική τιμή – αλλά έτσι είναι ο καπιταλισμός…
Λεπτομέρεια δεύτερη: Παρότι το remdesivir δεν είχε εγκριθεί επίσημα από τον FDA, κυκλοφορούσε απ’ το 2019 παράνομα, στη «μαύρη αγορά», στο internet και στα social media. Μας είναι άγνωστο αν η Gilead έχει κάπου «μαύρη παραγωγή», αλλά θα το θεωρούσαμε απίθανο να επρόκειτο για “πειρατική” γραμμή κατασκευής… Το να ξεφορτωνόταν τα τσουβάλια με την σκόνη που είχε ξεμείνει στις αποθήκες της μέσω “παράνομων εργολάβων” κάπου στον κόσμο, φαίνεται πιο λογικό…
Λεπτομέρεια τρίτη: Το κινεζικό καθεστώς έκανε δοκιμαστική χρήση του remdesivir τον Φλεβάρη και τον Μάρτη του 2020, και δεν διαπίστωσε καμμία βελτίωση της κατάστασης των ασθενών. Βρήκε όμως σοβαρές (έως φονικές) παρενέργειες, με αποτέλεσμα να σταματήσει άρον άρον τις δοκιμές.
Λεπτομέρεια τετάρτη: H γνωστή επιθέωρηση the new england journal of medicine δημοσίευσε στις 22 Μάη τα αποτελέσματα μιας δοκιμής του remdesivir που είχε γίνει ένα μήνα πριν, με το συμπέρασμα ότι παρά τα κάποια θετικά αποτελέσματα «με δεδομένη την υψηλή θνησιμότητα παρά την χρήση του remdesivir είναι σαφές ότι η θεραπεία μόνο μ’ ένα αντι-ιικό φάρμακο δεν θα είναι αποτελεσματική».
Λεπτομέρεια πέμπτη: Λέτε να υπάρχουν διαφημιστές του remdesivir στα μέρη μας; Λέτε η Gilead να έχει στα μέρη μας τον δικό της στάβλο με «επιχορηγούμενους προφεσσόρους / ερευνητές» που έγιναν διάσημοι σαν «ιερείς της σωτηρίας μας» απ’ τον covid-19; Λέτε να συμβαίνουν τέτοια πράγματα;
Μπααααααα! Α πα πα!!! Είναι αδύνατο κάτι τέτοιο, κι όποιος τολμάει να κάνει τέτοια υπόδειξη (τα στοιχεία υπάρχουν φυσικά!) είναι «συνωμοσιολόγος»!!! Άλλωστε, όπως λένε κάτι απίστευτα τσακάλια, τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα «είναι αντικαπιταλιστικά»!!! Είναι, κατά συνέπεια, αδιανόητο να εξυπηρετούν (ή και να οργανώνονται από) φαρμακοβιομηχανίες – εκτός αν είναι κι αυτές …. αντικαπιταλιστικές!
(Έτσι όπως το πάνε διάφοροι αυτοαπασχολούμενοι “μαρξιστές” του σκοινιού και του παλουκιού: αν δεν είναι αντικαπιταλιστικές οι φαρμακοβιομηχανίες τότε ποιός είναι; Κάτι θα βρουν για να το εξηγήσουν / αναλύσουν κι αυτό!)
(φωτογραφία: Στο επίσημο site της η Gilead τα «μασάει», φυλάγοντας τα οπίσθιά της…)