Μετά τις επιθέσεις στους δίδυμους πύργους, στις 11 Σεπτέμβρη 2001, ο κόσμος μπήκε σε μια “νέα κανονικότητα”. Με αφορμή αυτές τις επιθέσεις εγκαταστάθηκαν νέες πρακτικές και τεχνολογίες επιτήρησης και καταστολής σε όλο το φάσμα του δημόσιου και ιδιωτικού χώρου, που ακύρωσαν τις μέχρι τότε δεδομένες πολιτικές ελευθερίες. Ο “πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία” επέβαλλε την έκτακτη επιστράτευση στους σκοπούς της διαχείρισης της “ισλαμικής απειλής”, η οποία (έκτακτη επιστράτευση/ανάγκη) στην συνέχεια μονιμοποιήθηκε. Πάντα στο όνομα της “ελευθερίας”…
Έτσι και τώρα, η μέση αντίληψη ερμηνεύει τα όσα συμβαίνουν αυτόν τον καιρό ως μια (καλή ή κακή) διαχείριση μιας υγειονομικής κρίσης – τελεία. Σαν να είναι αόρατες οι τρομακτικές αλλαγές που γίνονται σε όλα τα επίπεδα: στην εκπαίδευση, στην εργασία, στις σχέσεις και την κοινωνικότητα, στην υγεία, στην δημόσια τάξη και τους νόμους. Και αν για μια στιγμή, αυτές οι αλλαγές εμφανιστούν στην μέση αντίληψη, εκείνη θα τα προσπεράσει ξανά ως προσωρινά.
Πόσο προσωρινή όμως μπορεί να είναι μια νέα κανονικότητα; Μάλλον τόσο, όσο και η προηγούμενη. Το παραπάνω βίντεο παρουσιάζει τις παράλληλες αναφορές – και σε αρκετές περιπτώσεις τα κοινά πρόσωπα – αναμέσα στην “νέα κανονικότητα” που έρχεται για να αναβαθμίσει την προηγούμενη. Αναδεικνύοντας, όχι τα κρυμμένα μυστικά των αρχόντων για την κυριαρχία του κόσμου, αλλά την μέθοδο που ακολουθεί ο καπιταλισμός, εκμεταλλευόμενος τις καταστάσεις “έκτακτης ανάγκης”, που ο ίδιος δημιουργεί.