Μ’ όλο τον σεβασμό σ’ όσους κι όσες μεταξύ των υγιειονομικών με εντιμότητα αγωνίζονται κατά των καταναγκαστικών πλατφορμιασμών: την κυρίως μάχη την έχασαν. Κι αν δεν συνειδητοποιήσουν το γρηγορότερο δυνατό ποια ήταν αυτή η μάχη και γιατί την έχασαν, θα χάσουν οριστικά και τον πόλεμο.
Ο Φουκώ μας έδειξε με ευφυή ενάργεια τις διαδικασίες και τους όρους της γέννησης της κλινικής, στα τέλη του 18ου και κυρίως στις αρχές του 19ου αιώνα. Τώρα ζούμε το τέλος της κλινικής – και πρέπει να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας.
Δεν πρόκειται για κάποιον «ξαφνικό» θάνατο! Η διαδικασία (το «προτσές» που έλεγαν παλιά) έχει αρχίσει εδώ και πολλά χρόνια. Στην πρώτη φάση έγινε η μετατόπιση του κέντρου βάρους απ’ την κλινική ιατρική, την ιατρική της αναγνώρισης των συμπτωμάτων και της διάγνωσης μέσω αυτών, στην εργαστηριακή ιατρική. Στην ιατρική των εξετάσεων – εξετάσεων – εξετάσεων… Αυτή η μετατόπιση ήταν ένα πρώτο κύμα μηχανοποίησης. Όχι μόνο, απλά, επειδή «εξετάσεις» σημαίνει μηχανές. Αλλά επειδή, κυρίως, αυτό το «μηχανές» σημαίνει έναν περιορισμένο αριθμό καπιταλιστικών εταιρειών που ορίζουν σε πολλές περιπτώσεις τις νόρμες των «κανονικών τιμών» – και των «παθολογικών» ανάλογων. «Μηχανές» που στην ουσία διαμορφώνουν την πρώτη και τελευταία λέξη της διάγνωσης: αυτό σημαίνει ήδη πολύπλοκα ρομποτικά συστήματα, χημικά αντιδραστήρια και υλικά υψηλής ευαισθησίας (ή αστάθειας…) καθώς και καπιταλιστική κεφαλαιοποίηση όχι μόνο της θεραπείας αλλά και της διάγνωσης.
Ο κλινικός γιατρός, ο γιατρός που έβγαζε συμπέρασμα απ’ τα συμπτώματα (με βάση την εμπειρία και τις γνώσεις του) είναι πια οριστικά ξεπερασμένος. Τώρα η «εκτίμηση της υγείας» γίνεται απ’ τον συνδυασμό των μετρήσεων και των αναπαραστάσεων των εξετάσεων. Όμως αυτή η δουλειά (την οποία, σας διαβεβαιώνουμε, μπορούν να κάνουν κατά 90% οι έμπειρες γραμματίνες ενός διαγνωστικού εργαστηρίου, χωρίς να έχουν περάσει ούτε κατά λάθος έξω από κάποια ιατρική σχολή…) δεν χρειάζεται «γιατρό». Αυτήν την δουλειά της «αξιολόγησης των εξετάσεων» (δηλαδή της διάγνωσης) μπορεί να την κάνει μια μηχανή κατάλληλα εξοπλισμένη με μια μεγάλη βάση δεδομένων και με αλγόριθμους τεχνητής νοημοσύνης. Και την κάνει ήδη: ο Watson της IBM δεν είναι μια προσδοκία του μέλλοντος. Υπάρχει και λειτουργεί σε διάφορα νοσοκομεία του πλανήτη. Συνεπώς μια σειρά ιατρικών ειδικοτήτων που σχετίζονται με διαγνώσεις οδεύουν πολύ γρηγορότερα απ’ ότι νομίζουν στην εξαφάνιση ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, στην ραγδαία υποτίμηση. Το ίδιο συμβαίνει με διάφορες κατηγορίες χειρούργων: τα «έξυπνα» ρομπότ μπορούν ήδη να κάνουν εντυπωσιακής ακρίβειας εγχειρήσεις, με την βοήθεια ίσως ενός μισοειδικευμένου χειριστή.
Η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία «κτύπησε» το «ιατρικό σώμα» ακριβώς την ιστορική στιγμή της βίαιης επιτάχυνσης / αναδιάρθρωσης της βιομηχανίας της υγείας στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο. Και το κτύπησε στην «καρδιά». Απαγορεύοντας δια ροπάλου την φαρμακευτική αντιμετώπιση των όποιων πραγματικών προβλημάτων εξαιτίας του sars-cov-2, το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα έσπρωξε μεγάλο μέρος αυτού του παραδοσιακού «ιατρικού σώματος» σε δύο άκρα. Είτε στο άκρο του εκτελεστή εξετάσεων (ειδικά αυτά τα άχρηστα έως επικίνδυνα για την περίπτωση PCR…) είτε στο άλλο άκρο του «τροχονόμου» προς τις εντατικές, όπου ελάχιστα εκτός από διασωληνώσεις θα μπορούσαν να γίνουν. Καταργώντας δια της βίας την κλινική / θεραπευτική διαδικασία που ήταν εκ των ων ουκ άνευ ταυτότητα της ιατρικής στον 19ο και στον 20ο αιώνα, το σύμπλεγμα πέρασε ουσιαστικά στη δεύτερη φάση κατάργησης της κλινικής, δηλαδή του μαζικού νοσοκομείου…
Ξέρουμε ότι αυτά που υποστηρίζουμε αναγκαστικά περιληπτικά θα θεωρούν άκυρα… Προσέξτε όμως: την στιγμή που κάποιος / κάποια που έχοντας δέκατα και βήχα (: συμπτώματα…) φοβάται ότι έχει κολλήσει τον τσαχπίνη και, με δέος, σηκώνει το τηλέφωνο σχηματίζοντας τον «αριθμό ανάγκης» που του έχει προταθεί απ’ το κράτος γι’ αυτήν ακριβώς την περίσταση (: τηλε-πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας…) αναζητώντας συμβουλές και οδηγίες (: διάγνωση…), και στην άλλη άκρη της γραμμής δεν του απαντάει γιατρός ή έστω νοσοκόμος αλλά ένας απλός τηλεφωνητής / μια απλή τηλεφωνήτρια, που έχουν μπροστά τους, στην οθόνη του υπολογιστή, έναν «πίνακα» με βάση τον οποίο απαντούν, εκείνη την στιγμή η κλινική ιατρική έχει τελειώσει οριστικά! Δεν χρειάζεται κηδειόχαρτο: η αποειδίκευση (: τηλεφωνητής) συν την μηχανοποίηση (: ένας υπολογιστής) κατάργησε τον γενικό παθολόγο, και κανείς δεν έβγαλε κιχ!
Αυτό έγινε κατά κόρον στα μέρη μας, ειδικά πριν την γενίκευση των «τεστ», που κατασκεύασαν ένα είδος αυτοματισμού – στη – διάγνωση. Όταν, μάλιστα, μέσω των λεγόμενων “self test” αυτός ο αυτοματισμός έγινε κατ’ οίκον (άσχετα με το πόσοι έκαναν όντως αυτά τα self test…) η δοκιμή ολοκληρώθηκε σ’ ένα ανώτερο επίπεδο.
Αυτά είναι μερικά απ’ τα βασικά, απτά στοιχεία της «μετάβασης», άρα της μάχης που χάθηκε χωρίς καν να δοθεί. Αλλού (έχουμε υπόψη μας την ιταλία και τις ηπα, πιθανόν και την γαλλία) πολλές εκατοντάδες κλινικοί γιατροί κατάλαβαν το «κόλπο» της εκμηδένισης, όχι μόνο της δικής τους αλλά και της φροντίδας υγείας, και αντέδρασαν με πρακτική επιτυχία «στην καρδιά» του πράγματος (περισσότερα άλλη φορά…). Στο ελλαδιστάν όχι. Παραδόθηκαν νομίζοντας ότι τα «χειροκροτήματα» στα μπαλκόνια τους ανατιμούν…
Λάθος! Τραγικό λάθος! Αν τώρα, ένα μέρος απ’ αυτούς τους γιατρούς, τους νοσοκόμους και τους εκαβίτες, που πριν ήταν «ήρωες» αντιμετωπίζονται σαν «εχθροί του λαού» είναι – κατά τη γνώμη μας – ακριβώς γι’ αυτό: απέτυχαν συνολικά να επαναπροσδιορίσουν και να ξαναστηρίξουν την θέση τους και την πραγματική θεραπευτική ανεξαρτησία και κοινωνική σημασία τους μέσα στην καρδιά της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας και ενάντια στις νόρμες της! Τα χειροκροτήματα ήταν γηπεδικά, όπως και η απαξίωση: ζήτω παιχταρά μου – ουστ παλτό! (Τώρα ακόμα και οι πλατφορμιασμένοι θα θεωρούνται “ύποπτοι πλαστογράφησης” – ποιοί; Οι “ήρωες”!!! Σα νάναι σκυλιά: θα πρέπει να έχουν κλιπ στ’ αυτί…)
Συνεπώς, το να βγαίνει κάθε καραγκιόζης και τους φωνάζει ότι στις 12 παρά 1 έκαναν μια χαρά την δουλειά τους χωρίς πλατφόρμες αλλά στις 12 και 1 είναι επικίνδυνοι για την δημόσια υγεία αν δε δώσουν μπράτσο, πατάει ακριβώς σ’ αυτό: στην πολύμηνη πραγματική, τεχνική και πολιτική ακύρωσή τους ως γιατρών – και στον υποβιβασμό τους σε «διαχειριστές κρουσμάτων» που άλλοι μεν (οι βιομηχανίες των τεστ και των «αναλυτών») κατασκεύαζαν και άλλοι (οι τρομοκράτες δημαγωγοί των φαρμακομαφιών) αξιοποιούσαν υπέρ της γενετικής μηχανικής. Η οποία, όπως μπορεί να καταλάβει ο καθένας, είναι εντελώς διαφορετικό Παράδειγμα χειρισμού της “υγείας” απ’ ότι η ιατρική. Εν τέλει το να χρησιμοποιείς σύριγγα δεν σε κάνει γιατρό…Κι ένα παιδί μπορεί να τα καταφέρει…
Αυτή είναι η μάχη που δεν έδωσαν: υπέρ της κλινικής ιατρικής και της αυτονομίας της.
Ξέρουμε το γιατί δεν την έδωσαν – αυτοί ξέρουν;