(Απόσπασμα από το άρθρο Legal Claims toward SARS-CoV-2 Complementary DNA Integrated into the Human Genome του Andreas Martin Lisewski).
Αν τα (σε μεγάλο βαθμό αποτυχημένα και δολοφονικά) γενετικά σκευάσματα που κυκλοφορούν για την πρόληψη του κορωνοϊού δεν έχουν σχέση με γενετικές θεραπείες και αποκλείεται να προκαλούν τροποποίηση των κυττάρων, τότε τι δουλειά έχουν να κυκλοφορούν πατέντες που αξιώνουν δικαιώματα πάνω σε τυχόν συμπληρωματικό (comlpementary) DNA του SARS-CoV-2;
Υπενθυμίζουμε εδώ ότι ο SARS-CoV-2 είναι RNA ιός, δηλαδή δεν αποτελείται από DNA – κι επειδή θεωρείται φυσικός ιός (για την ώρα), το RNA του δεν μπορεί να πατενταριστεί. DNA συμπληρωματικό του RNA του SARS-CoV-2 μπορεί να προκύψει όμως μέσω αντίστροφης μεταγραφής του αρχικού RNA σε DNA – και αυτό το DNA μπορεί να πατενταριστεί, εφόσον δεν είναι απαραίτητα φυσικό προϊόν.
Αλλά από την αρχή της τρομο-εκστρατείας μας διαβεβαίωναν ότι κάτι τέτοιο έχει επί της ουσίας μηδαμινή πιθανότητα να συμβεί. Προς τι τέτοιες πατέντες λοιπόν;
Και για να γίνουν ακόμα πιο ανησυχητικά τέτοια ερωτήματα, τι σημαίνει όταν η συγκεκριμένη πατέντα εγείρει αξιώσεις επί τέτοιου DNA, ακόμα κι αν αυτό βρεθεί μέσα σε «host cells», δηλαδή σε ανθρώπινα κύτταρα; Μήπως αυτό σημαίνει ότι τυχόν ενσωμάτωση του γενετικού υλικού του ιού, αν αυτή γίνει κατόπιν εμβολιασμού (θεωρητικά μπορεί να γίνει και μετά από απλή λοίμωξη· ούτως ή άλλως μεγάλο κομμάτι του ανθρώπινου DNA θεωρείται ότι προέρχεται από ενσωματωμένους ρετροϊούς), θα έχει ως αποτέλεσμα οι κατασκευάστριες εταιρείες να μπορούν να εγείρουν αξιώσεις πάνω στο γενετικό υλικό των πελατών / καταναλωτών τους;
Είναι βέβαιο ότι τα παραπάνω ερωτήματα θα απορριφθούν ως «συνωμοσιολογίες» από τους αδαείς. Η παρηγοριά μιας τέτοιας εύκολης διαφυγής μπροστά στην αμείλικτη καπιταλιστική βαρβαρότητα που επελαύνει δεν θα προσφέρει όμως καμμία σωτηρία σε βάθος χρόνου. Μην εκπλαγείτε, λοιπόν, αν κάποια στιγμή στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον γίνετε αντικείμενο νομικών αξιώσεων, χωρίς κανένας να σας έχει απευθύνει τον λόγο.