Τα “τεχνητά μπιφτέκια”, από “τεχνητό κρέας” έχουν φτάσει ήδη στα ράφια των μπακάλικων: με την κατάλληλη επεξεργασία, τις κατάλληλες προσθήκες, τους κατάλληλους αρωματισμούς και, φυσικά, την κατάλληλη προώθηση (και τις κατάλληλες κοινωνικές ιδεοληψίες) το fake κρέας προορίζεται να ικανοποιήσει λογιών λογιών δοξασίες (και ανορεξίες)… Μέχρις ότου, ίσως στην επόμενη πρωτοκοσμική γενιά, η λέξη “κρέας” πάψει να θυμίζει οτιδήποτε (καλό ή κακό…) οπότε θα εξαφανιστεί και θα μείνουν στα πιάτα μόνο τα fake.
Αλλά η αυστραλέζικη εταιρεία του κλάδου Vow, ίσως για την προβολή της ή ίσως επειδή “κοιτάει μπροστά”, έκανε ένα άλμα. Ποσοτικό και τεχνολογικό. Έφτιαξε και λάνσαρε ένα υπερ-μπιφτέκι, φτιαγμένο με γενετική μηχανική από fake κρέας μαμμούθ.
Αν έχετε ακουστά πρόκειται για ένα είδος ζώου που έχει εξαφανιστεί εδώ και 10.000 χρόνια. Που το βρήκε, λοιπόν, το μαμμούθ η Vow; Πουθενά. Αγόρασε ένα αντίγραφο του DNA του από κάποιο μουσείο παλαιοντολογίας… Εντόπισε (ή, ίσως, φαντάστηκε) ένα γονίδιο του γενετικού κώδικα του μαμμούθ, ονομαζόμενο myoglobin, το οποίο (όπως εξήγησε ο ceo της εταιρείας James Ryall) στα κύτταρα κρέατος “σχετίζεται με το άρωμα, το χρώμα και την γεύση”… Ύστερα αντικατέστησε το γονίδιο σε κύτταρα αρνιού με το τεχνητά κατασκευασμένο γονίδιο του μαμμούθ· καλλιέργησε εργαστηριακά τα χιμαιρικά κύτταρα που προέκυψαν… Τα υπόλοιπα ήταν δουλειά του σεφ.
Ας το παραδεχτούμε. Το μαγείρεμα δείχνει αδιάφορο ή, ακόμα χειρότερα, προσχηματικό. Το παν είναι η βιοτεχνολογική επεξεργασία στο εργαστήριο, σε τριβλία, δοκιμαστικούς σωλήνες, εκτυπωτές DNA, κάτω από μικροσκόπια. Θα τρώγεται το αποτέλεσμα; Τι σημασία έχει; Σίγουρα θα καταπίνεται. Εδώ καταπίνουμε ήδη τόσα και τόσα…