Η κατασκευή (και η προώθηση) «συνθετικών ιστών» ως φαγητού προχωράει: οι εταιρείες που παίρνουν τις σχετικές άδειες (4 ως τώρα στις ηπα) φλέγονται απ’ την επιθυμία να «δώσουν λύση σ’ ένα τεράστιο πρόβλημα της κοινωνίας μας: να εξασφαλίσουν αρκετό κρέας και θαλασσινά για τα επόμενα 3 δισεκατομμύρια ανθρώπων» όπως το περασμένο καλοκαίρι δήλωσε ο Justin Kolbeck, ιδιοκτήτης της εταιρείας Wildtype, που πήρε την πιο πρόσφατη άδεια για εμπόριο συνθετικού σολωμού.
Έργο θεάρεστο στο τετράγωνο, αφού συνοδεύεται από απέραντη φυσιολατρεία: χάρη στους «βιοαντιδραστήρες» θα σταματήσει η σφαγή ζώων, το ψάρεμα, κι όλες αυτές οι απεχθείς δραστηριότητες του (ως σήμερα) «πρωτόγονου ανθρώπου».
Αλλά πως στην ευχή καλλιεργούνται βιομηχανικά τα κύτταρα ώστε να προκύψουν ιστοί, σάρκες δηλαδή, ικανές να ταϊσουν τόσα δισεκατομμύρια πεινασμένους (εκτός αν είναι «τιμωρημένοι»..); Βάζεις λίγα κύτταρα στο τσουκάλι κι αυτά πολλαπλασιάζονται μόνα τους;
Όχι δα! Χρειάζονται διάφορα υλικά. Σημειώστε: Κολλαγόνο (πρωτεϊνη προερχόμενη από μοσχάρια ή χοιρινά, που μάλλον δεν την παραχωρούν εθελοντικά…)∙ φιμπροϊνη μεταξιού (πρωτεϊνη προερχόμενη από μεταξοσκώληκες για την δημιουργία «βιοσυμβατών σκαλωσιών»…)∙ αλγινικό και υαλουρονικό οξύ∙ φιμπρίνη (μια άλλη πρωτεϊνη που εξάγεται απ’ το αίμα)∙ πολύ(1-γαλακτικό οξύ), πολυκαπρολακτόνη, υδρογέλες, φωσφορικά άλλατα ασβεστίου, διάφορα πολυμερή (ως «εξωκυτταρική μήτρα») και κεραμικά, κλπ κλπ. Αυτά ως «περιβάλλον» της καλλιέργειας, γιατί χρειάζεται οπωσδήποτε και η βιοτεχνολογική πυροδότηση του πολλαπλασιασμού των κυττάρων.
Φαίνεται πως οι θεάρεστες προθέσεις της νέας βιομηχανίας τροφίμων δεν έχουν καμία σχέση με όσα διακηρύσσουν τα αφεντικά της. Η «προστασία της φύσης» είναι φτηνό και γλυκερό διαφημιστικό πρόσχημα. Στην πραγματικότητα το ζητούμενο είναι η συγκέντρωση (σε λίγα χέρια) της παραγωγής τροφίμων, κάτι σαν το καρτέλ των big τάδε στο πετρέλαιο ή αλλού.
Καπιταλισμός χωρίς κατασκευή της έλλειψης, της σπανιότητας, της φτώχιας δεν υπάρχει! Οι υποσιτιζόμενοι δεν θα τραφούν της προκοπής. Δεν συμφέρει…