Η πιο πάνω εικόνα είναι το αγαπημένο περιστατικό όσων προφητεύουν τους κινδύνους που δημιουργούνται απ’ τις τεχνολογικές εξελίξεις του 21ου αιώνα: ένα σχετικά μικροσκοπικό drone φυτεύει μια σφαίρα στο κεφάλι… Ποιός σκοτώνει ποιόν και γιατί; Το θύμα γίνεται γνωστό – αλλά ο θύτης; “Προσωπικές διαφορές”; Κάποιος “μανιακός” – ίσως απ’ την άλλη άκρη του κόσμου; Πώς θα εντοπιστεί, πώς θα αντιμετωπιστεί;
Η ορολογία που ήδη τρέχει είναι omniviolence: “καθολική βία”, προερχόμενη από οπουδήποτε, που ασκείται με διαδικτυακό τηλεχειρισμό οπουδήποτε στον πλανήτη. Η αποπλάνηση ανηλίκων μέσω social media είναι μια ήδη γνωστή μορφή. Και οι αστυνομίες ηλεκτρονικού εγκλήματος ένα νέο είδος μηχανισμών δημόσιας τάξης· που δεν είναι ορατό όπως η στολή στο δρόμο, αλλά αναπτύσσεται πολύ γρήγορα.
Οι ειδικοί “εγκληματολόγοι” τρίβουν τα χέρια τους: αυτή η καινούργια (και άγνωστης εφευρετικότητας, έντασης και έκτασης) cyberεγκληματικότητα ξεπερνάει τις κρατικές δομές και τις οριοθετήσεις τους όπως τις γνωρίσαμε στον 20ο αιώνα. Τι χρειάζεται λοιπόν για να προστατευτούν οι πολίτες απ’ αυτήν; Το καθολικό, high tech πανοπτικό – υπό κρατική διεύθυνση φυσικά. Εξοπλισμένο όχι μόνο με κάθε διαθέσιμο μέσο μικρο-μοριακής επιτήρησης (κάμερες, αισθητήρες παντού, έλεγχο του κυβερνοχώρου) αλλά και με “έξυπνα λογισμικά” που θα διαχειρίζονται τις τεράστιου όγκου “ροές δεδομένων” απ’ αυτά τα μέσα, το cyberκράτος προτείνεται σαν η μόνη σανίδα σωτηρίας. Σ’ έναν πλανήτη που (έτσι λένε οι ειδικοί) έχει καταλάθος εξοπλιστεί για έναν διαρκή “πόλεμο όλων εναντίον όλων”.
Θα χρειαστούν, φυσικά, πολλές παραχωρήσεις εκ μέρους των υπηκόων. Αλλά μπροστά στην ασφάλεια τι αξία έχουν τα “δικαιώματα” και οι “ιδιωτικότητες”; Ε;;;