Όταν το 1942, στη διάρκεια του 2ου παγκόσμιου πολέμου, ένα καλό μέρος της ελίτ των δυτικών φυσικών μαζεύτηκαν στις ηπα για να μετατρέψουν τις ως τότε θεωρητικές γνώσεις και ιδέες τους σε κάτι απτό και πρακτικό (μια ατομική βόμβα…) το αμερικανικό πεντάγωνο φρόντισε να απομονώσει και τους ίδιους και το project από γνώση οποιουδήποτε τρίτου. Το μυστικό (εν προκειμένω της κατασκευής ενός απάνθρωπου φονικού όπλου χωρίς προηγούμενο) έγινε έκτοτε συστατικό εκείνου που λέγεται “επιστήμη”. Κι αν εκ των υστέρων διάφοροι συντέλεστές του Manhattan Project δήλωσαν “μετανοιωμένοι” για όσα έκαναν εκεί, δηλώνοντας φανατικοί ειρηνιστές και εχθροί των πυρηνικών όπλων, ήταν αργά. Πολύ αργά.
Θα πει κάποιος το γνωστό: μα αν δεν έφτιαχναν την ατομική βόμβα οι αμερικάνοι θα προλάβαιναν να την φτιάξουν οι ναζί. Πιθανόν. Αλλά αυτό δεν είναι επιχείρημα που αθώωνει την “επιστήμη της φονικότητας”! Μάλλον το αντίθετο. Δείχνει πως όταν πρόκειται για τέτοιου είδους κατορθώματα η διαφορά ανάμεσα σε ένα καθεστώς φασιστικό και ένα καθεστώς που αυτοπαρουσιάζεται ως “δημοκρατικό” είναι μηδέν. Απόλυτο μηδέν. Εκτός από ένα σημείο: οι υπήκοοι του δεύτερου επιτρέπεται να νομίζουν ότι ξέρουν τι κάνουν οι κυβερνήσεις τους και οι “ειδικοί” τους – ενώ οι υπήκοοι του πρώτου ξέρουν ότι δεν ξέρουν.
Στη διάρκεια της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας και της καθολικής εφόδου της γενετικής μηχανικής στο είδος μας (με την μορφή των mRNA πλατφορμών) οι υπήκοοι επιτρεπόταν να νομίζουν ότι ξέρουν… Το ίδιο ισχύει και με την έφοδο των σύνθετων αλγόριθμων καθολικού γνωσιακού ελέγχου (: “τεχνητή νοημοσύνη”). Και πάλι οι υπήκοοι νομίζουν ότι ξέρουν… (Όπως και σε μερικά ακόμα τεχνολογικά “κατορθώματα”… Νομίζουν…)
Αυτή τη φορά η ιστορική άγνοια δεν θα συγχωρεθεί. Κι ούτε θα μετανοιώσει στα σοβαρά κανείς…