Αν το υποστήριζε κάποιος άλλος (και υπήρξαν έντιμοι που το έκαναν) θα ριχνόταν αμέσως στο πυρ το αιώνιο, ως «ψέκα»… Αλλά τώρα είναι ένας επίσημος θεσμός του ιταλικού κράτους: το Istituto Superiore di Sanita (ISS). Μέσα στα άλλα το ISS μελετούσε (απ’ την αρχή της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας) τις καταγραφές θανάτων που χρεώνονταν στον τσαχπίνη. Μια στατιστική / ταξινομητική κατά βάση δουλειά, απ’ αυτές που χρειάζονται οι σοβαρές (κρατικές) γραφειοκρατίες, για να ξέρουν «που πηγαίνουν».
Η τελευταία έκθεση του ISS περιλαμβάνει σημαντικά στοιχεία που (κατά τη γνώμη μας) απομυθοποιούν οριστικά την δήθεν φονικότητα του κορωνοϊού, αποκαλύπτωντας το μέγεθος των ψεμμάτων της δημιουργικής λογιστικής θανάτου πάνω στην οποία στήθηκε η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία. Χρειάζεται όμως προσοχή και όχι βιασύνη στην κατανόηση αυτών των στοιχείων – για όσους θέλουν να καταλάβουν το πως (και πόσο εύκολα) τ’ αφεντικά του συμπλέγματος κατάφεραν να διαστρέψουν την πραγματικότητα.
Στην πρώτη παράγραφο η έκθεση αυτοπαρουσιάζεται: Η παρούσα έκθεση περιγράφει τα χαρακτηριστικά των 130.468 ασθενών sars-cov-2 που πέθαναν στην ιταλία απ’ την αρχή της καταγραφής ως τις 5 Οκτώβρη του 2021… Συμπεραίνει κάποιος ότι 130.468 ιταλοί και ιταλίδες αρρώστησαν ΚΑΙ πέθαναν ΕΞΑΙΤΙΑΣ του τσαχπίνη∙ αυτή είναι οπωσδήποτε η κυρίαρχη βιοπολιτική αφήγηση…
Όμως στην 3η σελίδα, με την «ουδετερότητα» της απλής αριθμητικής, η έκθεση (αναφερόμενη στα υπο-κείμενα νοσήματα…) περιγράφει την πραγματικότητα. Ο τονισμός με bold δικά μας:
Ο πίνακας 1 παρουσιάζει τις πιο συχνές συν-νοσηρότητες που είχαν διαγνωστεί πριν την μόλυνση από sars-cov-2, σ’ ένα δείγμα ασθενών που βρέθηκαν θετικοί στον sars-cov-2. Τα data των ασθενειών … ήταν διαθέσιμα για 7.910 ασθενείς που πέθαναν στα νοσοκομεία, για τους οποίους ήταν εφικτό να αναλυθούν οι κλινικές καταγραφές…. Σε κάθε περίπτωση το δείγμα είναι ευκαιριακό: αντιπροσωπεύει θανάτους μόνο ατόμων που χρειάστηκαν νοσηλεία… Ο μέσος όρος ασθενειών ήταν 3,7. Συνολικά, το 2,9% του δείγματος δεν παρουσίαζε άλλες ασθένειες, το 11,4% (902 άτομα) είχε μία, το 18% (1.424 άτομα) είχε δύο και το 67,7% (5.354 άτομα) από τρεις και πάνω.
Δεν ξέρουμε το γιατί για πάνω από 120.000 «δεν έγινε εφικτό» να υπάρξουν στατιστικά αξιοποιήσιμες κλινικές καταγραφές… Ας μείνει σαν ερώτημα. Από κει και πέρα είναι σαφέστατο: το 2,9% των 7.910 ασθενών που πέθαναν στα ιταλικά νοσοκομεία χρεωμένοι στον τσαχπίνη, δηλαδή 230 άτομα, πέθαναν, πράγματι, ΑΠΟ παρενέργειες (οξείες πνευμονίες) της μόλυνσης. Αυτοί/ες πέθαναν ΑΠΟ τον sars-cov-2, αφού ήταν (πριν την μόλυνση) υγιείς… (Και δεν αναρωτιόμαστε για θανάτους εξαιτίας λαθεμένων θεραπειών ή άλλων ιατρικών λαθών…). Οι υπόλοιποι 7.680; Από τι πέθαναν; Αν (για χάρη της κατανόησης των συγκεκριμένων στοιχείων) θεωρήσουμε ότι τα positive αποτελέσματα των αναξιόπιστων τεστ ήταν σωστά, τότε το μόνο βέβαιο είναι ότι ενώ 230 άτομα πέθαναν ΑΠΟ τον τσαχπίνη, 7.680 πέθαναν ΜΕ τον τσαχπίνη… Η διαφορά του ΑΠΟ με το ΜΕ είναι τεράστια! (Kάποιοι αιρετικοί ούρλιαζαν απ’ την άνοιξη του 2020 ότι πρέπει να υπάρχει διάκριση ανάμεσα στους θανάτους ΑΠΟ και στους θανάτους ΜΕ τον ιό, διαφορετικά πρόκειται για συστημική παραπλάνηση…)
Η έκθεση καταγράφει και τις επιπλοκές που αποδόθηκαν στον τσαχπίνη (στο σύνολο των 7.910 ατόμων). Σύνδρομο οξείας αναπνευστικής ανεπάρκειας, οξεία νεφρική ανεπάρκεια, οξεία καρδιακή ανεπάρκεια, συν-λοίμωξη. (Εδώ πρόκειται για τις ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις – και είναι μάλλον προβοκατόρικο το να παρουσιάζονται οι ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις σαν “επιπλοκή του ιού”…) Αυτοί οι αριθμοί δείχνουν ότι το μεγαλύτερο μέρος των 7.910 εμφάνισε σοβαρό αναπνευστικό πρόβλημα∙ κι αφού στο σύνολό τους οι επιπλοκές ήταν 11.547, ο καθένας και η καθεμιά εμφάνισαν (κατά μέσο όρο…) 1,46 επιπλοκές. Άρα «και κάτι επιπλέον» των αναπνευστικών προβλημάτων.
Όμως: όταν το 70%, το 80%, το 90% όσων στο γενικό πληθυσμό φέρονται (μέσω τεστ…) να έχουν μολυνθεί ΔΕΝ εμφάνισε ή εμφανίζει καμία σοβαρή παρενέργεια (οι περισσότεροι/ες μπορεί να μην έχουν καταλάβει καν ότι «κόλλησαν»), γιατί στο μικρό εκείνο ποσοστό υπηκόων που έχει ήδη ένα, δύο, τρία, πέντε σοβαρά προβλήματα υγείας γίνεται λόγος για «παρενέργεια του ιού» και όχι για συνέπειες της κακής κατάστασης της υγείας τους σε συνδυασμό με μια ξαφνική, σκληρή, μοναχική νοσηλεία κατά την οποία απαγορευόταν να βλέπουν οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ το ταβάνι; Πολλοί ηλικιωμένοι με προβλήματα υγείας, για παράδειγμα, πέφτουν και σπάνε την λεκάνη τους∙ καταλήγουν στο νοσοκομείο και συχνά πεθαίνουν από έναν συνδυασμό παραγόντων… Ποιος, όμως, θα χρησιμοποιούσε το “κάταγμα ισχύου” σαν απειλή θανάτου για τον γενικό πληθυσμό, αξιοποιώντας, ουσιαστικά, μια τρομοκρατική ορολογία;
Απαντούν οι συν-νοσηρότητες στην ερώτηση πόσοι απ’ τους 7.680 πέθαναν ΑΠΟ και όχι ΜΕ τον τσαχπίνη; Κατά την γνώμη μας όχι. Ο καθένας πεθαίνει μόνος του και όχι σαν τμήμα στατιστικής∙ και δεν μπορεί να πει ο ίδιος τι ακριβώς ήταν εκείνο που τον σκότωσε… Συνεπώς το τι δηλώνεται σαν αιτία θανάτου από εκείνους που κρατούν τα σχετικά πρακτικά είναι το στατιστικά (και πολιτικά) κρίσιμο∙ όχι η πραγματική αιτία για κάθε θάνατο χωριστά.
Χρειάζεται να κάνουμε εδώ μια όχι ευχάριστη παρέκβαση…
…Περί θανάτου
Εκείνο που έχει ορίσει η ιατρική σαν θάνατο είναι το σταμάτημα της καρδιάς. Συνεπώς σαν «αιτία θανάτου» θεωρείται εκείνο που προκαλεί το σταμάτημα της καρδιάς. Όμως όταν υπάρχει συν-νοσηρότητα αυτό δεν είναι απλό. Πρακτικά εκείνος που συντάσσει την «έκθεση των αιτίων θανάτου» (στην περίπτωση της τρομοεκστρατείας αυτήν την δουλειά την έκαναν ακόμα και θυρωροί…) πρέπει να κρίνει ποια θεωρεί σαν «κύρια» αιτία∙ και, να προσθέσει από κάτω, οτιδήποτε κρίνει σαν «δευτερεύουσα», αν έχει χρόνο και όρεξη. Είναι πιθανό ότι αυτό διαφοροποιεί τις περιπτώσεις των 7.680 θανάτων απ’ όλες τις υπόλοιπες: για την μεγάλη μάζα των πιστοποιητικών θανάτου ασθενών με συν-νοσηρότητα, η αιτιολόγησή του ήταν (έγινε) μονολεκτική, “τυπική”, διεκπεραιωτική, τόσο πρόχειρη ώστε να είναι χρήσιμη μόνο για το γραφείο κηδειών… Ένα είδος μαζικής παραγωγής πιστοποιητικών θανάτου…)
Γιατί και που όμως αυτή η καταγραφή έχει σημασία; Για εκείνον που έχει πεθάνει δεν έχει καμία… Για τους οικείους του (που ανησυχούν για το αν θα ζήσει ή όχι) η ακριβής αιτιολόγηση έχει μικρή (και αν) σημασία, ειδικά αν ο άνθρωπός τους πάσχει από διάφορες αρρώστιες. (Συνήθως περισσότερη σημασία έχει το να έχουν πεισθεί ότι «έγινε ό,τι ήταν δυνατόν για να αποφευχθεί το μοιραίο»).
Αντίθετα η καταγραφή της αιτίας-θανάτου (ή των αιτίων-θανάτου) από αρρώστια/ες έχει μεγάλη σημασία για την επιδημιολογία του κράτους. Για την «βιοπολιτική» του. Στις αγαθές περιπτώσεις (υπάρχουν και τέτοιες) η γνώση ότι απ’ την τάδε ή την δείνα αιτία έχει αυξηθεί το θανατικό στην επικράτεια κινητοποιεί τους πόρους-φροντίδας-υγείας (που διαθέτουν τα δημόσια συστήματα υγείας) για την καλύτερη αντιμετώπιση του (γενικού) προβλήματος που έχει προκύψει. Όπως κάθε απογραφή πληθυσμού έτσι και οι ετήσιες απογραφές θανάτων και των αιτίων τους είναι βάση άσκησης κρατικής πολιτικής. Ουσιαστικά η γενική εικόνα της υγιειονομικής κατάστασης ενός πληθυσμού μπορεί να διαμορφωθεί ή να παραμορφωθεί σ’ αυτήν ακριβώς την κλίμακα, της κρατικής πολιτικής.
Αυτό αποσαφηνίζει κάτι κρίσιμο από πολιτική άποψη. Ο καταγραφέας, με την όποια έτσι κι αλλιώς υποκειμενική του γνώμη (άρα και η καταγραφή) συνδιαλέγεται με το κράτος και όχι με τον νεκρό ή τους οικείους του. Στο κράτος απευθύνεται η κάθε γνωμάτευση περί αιτίας-θανάτου κι ακόμα περισσότερο η συγκέντρωση, η ταξινόμηση, η στατιστικοποίηση όλων των γνωματεύσεων∙ άσχετα με την ακρίβειά τους. Το ζητούμενο αυτής της ακρίβειας δεν είναι ζήτημα «ηθικής»: κανένας νεκρός δεν θα αναστηθεί αν η γνωμάτευση για την αιτία του θανάτου του είναι λάθος! Είναι μάλλον ζήτημα πολιτικής σχέσης (με την κυριολεκτική σημασία της λέξης «πολιτική»: τεχνική της εξουσίας) ανάμεσα σε καθέναν και το σύνολο των καταγραφέων με την κεντρική διεύθυνσή (τους).
Κατά συνέπεια μπορεί να περιμένει κάποιος μια στοιχειωδώς αυθεντική (ακόμα κι όχι πάντα ακριβή) καταγραφή της αιτίας / των αιτιών κάθε θανάτου ΜΟΝΟ αν αυτή γίνεται αποκλειστικά και μόνο απ’ την υποκειμενική εκτίμηση του γιατρού που φροντίζει κάθε ασθενή χωριστά. Αντίθετα, αν υπάρχει κεντρική οδηγία για το ποια πρέπει να είναι η γνωμάτευση, τότε η καταγραφή (το σύνολό της) αντανακλά την εντολή και μόνον αυτήν! Χωρίς να δημιουργείται ιδιαίτερο «ηθικό» πρόβλημα για τον καταγραφέα εφόσον αυτός ξέρει καλά ότι το καθήκον του απευθύνεται και σχετίζεται μ’ εκείνον που του έδωσε την εντολή… Αν υπάρχουν αλήθειες ή συμφεροντολογικά ψέμματα για τις αιτίες των θανάτων, το κράτος και η βιοπολιτική του είναι ο διαχειριστής τους∙ είτε έτσι είτε αλλιώς. Αν θέλει ψέμματα… θα τα έχει… Γιατί οι καταγραφείς να εναντιωθούν; (Μόνο για λόγους προσωπικής ή/και επαγγελματικής ηθικής. Αλλά…)
Ξέρουμε ότι τέτοια οδηγία / εντολή δόθηκε σε σχέση με τον τσαχπίνη. Δόθηκε απ’ τον π.ο.υ., από εκεί διαβιβάστηκε στα κράτη και στα υπουργεία υγείας, απ’ τα υπουργεία στα νοσοκομεία (και στα μήντια), απ’ τις διοικήσεις των νοσοκομείων στους γιατρούς, στους σεκιουριτάδες, στους θυρωρούς, και σ’ όποιον άλλον ανέλαβε να συμπληρώνει τα σχετικά έγγραφα σ’ ένα καθήκον που ήταν ξεκάθαρα “copy / paste”. Έφτασε η εντολή εν τέλει στο σύνολο του πληθυσμού: όταν σας λένε «covid» για τον θάνατο του οικείου σας να βγάζεται τον σκασμό! Η οδηγία / εντολή έλεγε: όποιος / όποια βρίσκεται θετικός/η στον sars-cov-2 και πεθαίνει από οποιονδήποτε λόγο ακόμα κι ένα μήνα μετά την έξοδό του από δομή νοσηλείας (ως υγιής φυσικά…) να καταγράφεται σα νεκρός/η απ’ τον sars-cov-2! (Στην αγγλία ο ένας μήνας τους φάνηκε λίγος, και τον έκαναν τρεις: βάζοντας στην “κοινή δεξαμενή” θανάτους από τροχαία, από εργατικά ατυχήματα, ίσως και αυτοκτονίες…)
Ολοφάνερα η όποια ιατρική σχολαστικότητα για την όσο πιο ακριβή αιτιολόγηση των θανάτων όχι μόνο αχρηστεύτηκε αλλά θα έδειχνε και επικίνδυνη κάτω από μια τέτοια εντολή! Η οποία, φυσικά, δεν ήταν ιατρική. Ήταν πολιτική, πολιτικότατη! Είπαμε όμως ήδη πως τέτοια είναι, ουσιαστικά, η καταγραφή η ίδια. Συνεπώς αυτή η απροειδοποίηση «συγκεντροποίηση των γνωματεύσεων για την αιτία-θανάτου» (ένα είδος «συγκεντροποίησης κεφαλαίου ζωής / θανάτου») απ’ τα κράτη απλά αντέστρεψε την διαδικασία: αντί οι θεράποντες να ενημερώνουν το κράτος για το τι συμβαίνει με τους θανάτους των ασθενών (τους), το κράτος «ενημέρωσε» (δηλαδή διέταξε) τους γιατρούς και κάθε άλλον «εμπλεκόμενο» για το τι θα ήθελε να ισχύει με τους θανάτους των υπηκόων του!
Καθόλου «απλά»!
Με αυτά τα δεδομένα, το μόνο ακριβές και έντιμο θα ήταν να πει κάποιος: α) 7.910 άτομα που πέθαναν στα ιταλικά νοσοκομεία είχαν βγει «θετικά» (με άχρηστα τεστ…), β) 230 απ’ αυτά πέθαναν όντως ΑΠΟ πνευμονικές επιπλοκές λόγω της μόλυνσής τους από τον sars-cov-2, γ) οι υπόλοιποι 7.680 πέθαναν ΜΕ τον κορωνοϊό… αλλά μας διέταξαν να μην τα πολυψάχνουμε όταν συμβαίνει το κακό και, αφού ήταν ΜΕ, να γράψουμε «τυφλά» ότι πέθαναν ΑΠΟ… Πράγμα που έκανε αυτήν την μάλλον βαρετή δουλειά της αιτιολόγησης πολύ πιο εύκολη∙ τόσο εύκολη ώστε δεν χρειαζόταν καν να την κάνουμε εμείς (οι θεράποντες / επιβλέποντες γιατροί), αλλά μπορούσε να την κάνει ο οποιοσδήποτε…
Κατά την καθόλου ταπεινή μας άποψη τα στοιχεία του ISS όταν τραβηχτούν απ’ τα στενά ιατρικά πλαίσια και εννοηθούν στα πολιτικά πλαίσια (στα οποία πραγματικά ανήκουν) δείχνουν ότι οι θάνατοι που μπορούν όντως να αποδοθούν στον τσαχπίνη είναι το 2,9%, έστω 3% της «κοινής δεξαμενής»!!
Αυτό για την ιταλική περίπτωση, απ’ την αρχή της τρομοεκστρατείας ως τις 5 Οκτώβρη του 2021, σημαίνει 3.914 «θύματα της covid» – και όχι 130.468 όπως θέλει η δημιουργική λογιστική θανάτου. Ούτε ένας παραπάνω!!! Γιατί; Επειδή οπουδήποτε υπήρχε μια (τουλάχιστον) επιπλέον νοσηρότητα απαγορεύτηκε να αξιολογηθεί σαν αιτία-θανάτου! Επειδή, εν τέλει, οπουδήποτε η βιοπολιτική του κράτους/κεφάλαιου αποκτά το μονοπώλιο των ορισμών και της διαχείρισης (για παράδειγμα: στο τι είναι «έγκλημα» και ποιες είναι οι σωστές ποινές…) η πραγματικότητα παραμορφώνεται. Τόσο όσο χρειάζεται για να ταιριάζει και να δικαιολογεί / νομιμοποιεί την άσκηση της εξουσίας. (Αν θεωρηθεί «αντικειμενική» η αντίληψη των εγκληματολόγων του συστήματος, τότε σχεδόν όλοι οι ρομά μπορεί να αντιμετωπιστούν σαν εγκληματίες… για παράδειγμα).
Όταν οι πολιτικές βιτρίνες διέταξαν ότι από δω και στο εξής θα θεωρείστε όλοι άρρωστοι έδειξαν την απόφασή τους να διαστρέψουν και να κωδικοποιήσουν την πραγματικότητα κατά τα συμφέροντα του συμπλέγματος. Η διαταγή ήταν απόλυτα διαφανής και ως προς το νόημα και ως προς τους σκοπούς της. Δυστυχώς οι υποτελείς δεν κατάλαβαν…
Το θανατόμετρο των αφεντικών του συμπλέγματος ήταν (και παραμένει) πολιτικό εργαλείο – εργαλείο τεχνικής της εξουσίας. Γι’ αυτό όχι απλά δικαιούμαστε αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να το αμφισβητήσουμε (μαζί με τους σχεδιασμούς και τις προθέσεις τους) πολιτικά – σαν τέχνη της αντιεξουσίας!…