Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που θεωρώντας ότι το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς είναι “πάνοπλο” από κάθε άποψη, δεν θα μπορούσε να υποστεί την ήττα της 7ης Οκτώβρη χωρίς κάποιου είδους “συμπαιγνία”… (Το να καταλήξουν, στη συνέχεια, ότι την βρήκαν ήταν παιχνιδάκι για όλους αυτούς τους άσχετους).
Το καθεστώς του Τελ Αβίβ είχε περικυκλώσει την λωρίδα της Γάζα, πράγματι, με ό,τι καλύτερο διαθέτει η σύγχρονη τεχνολογία επιτήρησης και ελέγχου: ένα πυκνό δίκτυο από κάμερες, αισθητήρες· drones και δορυφόρους για διαρκή επιτήρηση απ’ τον αέρα· κι ένα σύστημα σύνθετων αλγόριθμων για την γρήγορη επεξεργασία όλων αυτών των data με την δυνατότητα να εκδίδει ανά πυκνά διαστήματα “εκτιμήσεις” για τις απειλές απ’ την παλαιστινιακή αντίσταση.
Αλλά η παλαιστινιακή αντίσταση έδειξε πραγματική ανθρώπινη ευφυία. Υπήρχαν κινήσεις και προετοιμασίες της που δεν θα μπορούσαν να κρυφτούν (λόγω μαζικότητας), συνεπώς τις “άφηνε” να καταγράφονται… Υπήρχαν όμως και διαδικασίες που μπορούσαν να κρυφτούν: κυρίως οι επικοινωνίες με ευαίσθητο περιεχόμενο μεταξύ των στελεχών της. Τα κινητά τους “δούλευαν” λοιπόν, εν γνώσει του ότι παρακολουθούνται και καταγράφονται· αλλά το περιεχόμενο ήταν τετριμένο, η συνηθισμένη ρουτίνα που ήταν ήδη καταχωρημένη στα αρχεία της “τεχνητής νοημοσύνης”… Τα σοβαρά λέγονταν και ανταλλάσσονταν με “παλιούς” τρόπους: στόμα με στόμα…
Έτσι η παλαιστινιακή αντίσταση πέτυχε αυτός ο τεράστιος όγκος από data, μετά την μηχανική επεξεργασία του, να καταλήγει σε αυτόματα καθησυχαστικά “πορίσματα”. Ποια μηχανή και ποιος χειριστής της θα μπορούσε άλλωστε να φανταστεί το παράτολμο που ετοιμαζόταν;
Η data driven αποικιοκρατία κατέρρευσε μόλις κάποιοι οργανωμένοι αξιοποίησαν την πραγματική τυφλότητα του “πανοπτικού”. Κάτι ανάλογο έγινε πριν μήνες απ’ τους ταλιμπάν στο αφγανιστάν: η data driven νατοϊκή στρατιωτική μηχανή ήταν σίγουρη ότι θα χρειάζονταν μήνες για να καταλάβουν την Καμπούλ μετά την αμερικανική αποχώρηση· χρειάστηκαν μόνο λίγες ώρες, εκπλήσσοντας (και ρεζιλεύοντας) τους κατοχικούς…