Το μηχάνημα στα αριστερά της φωτογραφίας λέγεται SGR-1, είναι κατασκευή της νοτιοκορεατικής Samsung, και είναι το πρώτο “ημιαυτόνομο” ρομπότ – στρατιώτης – δολοφόνος. Διαθέτει ένα πολυβόλο και έναν εκτοξευτή χειροβομβίδων, αλλά και συστήματα ανίχνευσης όπλων στον “οπτικό” ορίζοντά του. Το SGR-1 χρειάζεται άνθρωπο χειριστή για να πυροβολήσει, και έχει μπει ήδη σε “υπηρεσία” περιπολιών στα σύνορα νότιας και βόρειας κορέας.
Από τεχνική άποψη τα εντελώς αυτόματα ρομπότ – δολοφόνοι είναι έτοιμα
ή σχεδόν έτοιμα. Αλλά έχει προκύψει διεθνώς ένα “ηθικό” ζήτημα. Είναι,
άραγε, σωστό να αποφασίζουν οι μηχανές εντελώς μόνες τους αν θα
σκοτώσουν και ποιόν;
Το θέμα έχει πάρει τον πιο επίσημο δρόμο: τον
οηε. Κάποια επιτροπή μελετάει το θέμα, και θα πρέπει να βγάλει μια
απόφαση που να απαγορεύει την χρήση τέτοιων μηχανών. Υποθέτουμε ότι αν
βγει τέτοια απόφαση κάπου θα λέει “ας κρατήσουμε σαν ανθρώπινο δικαίωμα
την απόφαση του φόνου”…
Αλλά οι ρομποτικές κατασκευαστικές εταιρείες κάνουν επίσης τον δικό τους “αγώνα δρόμου”. Έχουν επενδύσει πολύ μεγάλα ποσά στις σχετικές έρευνες, και δεν θα ήθελαν να χάσουν τα λεφτά τους εξαιτίας μιας τέτοιας γενικής απαγόρευσης. Επιφανειακά το ζήτημα έχει “κολλήσει” στον οηε, κι αυτό σημαίνει ότι από κάτω γίνονται νταραβέρια. Μήπως να μην είναι απόλυτη η απαγόρευση των αυτόματων ρομπότ – δολοφόνων αλλά να επιτρέπεται η δράση τους σε ορισμένες περιπτώσεις; Στο κάτω κάτω η χρήση τους δεν θα σώσει ζωές (δικών μας); Δεν είναι αυτό ένα σημαντικό ανθρωπιστικό κίνητρο; Γιατί έγινε δεκτό στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι και όχι τώρα;
Ε;